ბიზანტიუმ

თურქეთი ჩემთვის მთელი (ჩემი) ცხოვრება იცვლის სახეს და არსს. ეს თანამედროვე თურქეთის თვისება არ არის, ჩვენ არ ვიცნობდით საკმარისად კარგად, ამიტომ წლების განმავლობაში ახალ და ახალ სახეს გვაჩვენებს. სხვათა შორის, ამ დღეებში ვერავინ ვიპოვე, ვისაც ახსოვს: ჩვენს ბავშვობაში თურქეთსა და საბჭოთა კავშირს შორის რაღაც სერიოზული დაძაბულობა იყო და მგონი, ამერიკაში თუ არა, საფრანგეთში მოხვედრა უფრო ადვილი იყო, ვიდრე სტამბოლში, ანკარაში ან იზმირში. ახლა აღარ მაქვს საშუალება, რომ ვკითხო, რატომ, მაგრამ 80-იანების დასაწყისში მამაჩემი მოხვდა იქ და გაოგნებული ჩამოვიდა. სხვა რამე ეგონა და სულ სხვა დახვდა. თუ შთაბეჭდილებები სწორად მახსოვს, მის ევროპულ ნაწილში აღმოჩნდა, იმიტომ რომ ეგზოტიცირებული ქვეყნის ისეთივე აღქმაზე ჰყვებოდა, როგორიც ადრე იაპონიიდან და ჩვენს დროში ჩინეთის რამდენიმე დიდი ქალაქიდან მოჰყვება ხალხს. 9-10 წელი თურქეთი ასეთადვე დარჩა ჩემთვის, მერე კი, ჩაბნელებულ და გამოყინულ საქართველოში ნელ-ნელა შემოაღწია გალეტებმა, რომლებიც ნელ ცეცხლზე ნახშირის აბებივით იწვოდა, ფეხსაცმელმა, რომელიც ადამიანი