სახლი ტყის პირას | ნიანიში

მე გავარდნა მიყვარს.

შორს, ველურ ადგილებში. მაღელვებს ხოლმე იმაზე ფიქრი, რომ რამდენიმე ათეული კილომეტრით შორს ვარ ადამიანებისგან. ეს მარტოობა არ ჰგავს იმ მარტოობის შიშს, რასაც მეგაპოლისში იგრძნობ. ტყეში რაღაც დიდის ნაწილი ხდები.

რაც არ არის ტყეში – ეს სიჩუმეა.

სულ გესმის – ტკაცუნი, შრიალი, ჭახუნი, ზუზუნი. ტყე კი სავსეა,მაგრამ შენ ძალიან ცოტას ხედავ. მხოლოდ გრძნობ, რომ გარშემო ცოცხალი არსებები არიან.

წელიწადის დროებს და დღის მონაკვეთებს თავისი ხმა აქვთ. თუ ბევრს ივლი, ისწავლი, მხოლოდ ხმებით როგორ გაარჩიო, დილაა თუ შუადღე, უკვე ღამეა თუ ჯერ მხოლოდ ბინდი.

ხმით და სუნით ტყის სიღრმესაც გაზომავ. თვალდახუჭული რომ დაგაყენონ, ცოტა ხანში იტყვი რამდენად შორსა ხარ დასახლებიდან. გამოიცნობ, კლდეებთან ხარ, მდელოზე თუ წიწვოვან ტყეში. 

სიცხეში, მზეზე ყოველთვის მჭახე, მჟღერი, ყურისწამღები ხმები ისმის. ღამით, როცა უჩინარი არსებები გამოლაგდებიან, სულ სხვა ნაკადი იწყება – უფრო დაბალი და ყრუ.

ზამთარში ტყეში ბარდნის ხმა ისმის, გაზ