გენდერული დისფორია მოზარდებს ცხოვრების ყველა სფეროში აფერხებს, ხელს უშლის სრულფასოვნად სწავლასა და კომუნიკაციაში, რადგან თან ახლავს ძლიერი შფოთვები, ან დეპრესია.
თხუთმეტი წლის ვარ. სკოლიდან სახლში ვბრუნდები და ჩემს ხმამაღალ, შემაშინებელ ფიქრებთან ერთად ოთახში ვიკეტები. ყურებში მარტო ჩემი კლასელის ხმა ჩამესმის: „შენ ცისფერი ხარ“?
დისკრიმინაციის პირობებში ასეთი ადგილები საარსებოდ მნიშვნელოვანია. ვგულისხმობ სივრცეებს, სადაც ქვიარ ადამიანი დაინახავს, რომ მას აქვს ისტორია, თანამედროვეობა და მომავალი.
რასაკვირველია, არ არსებობს „ის“, ვინც გენდერულ ნორმას იღებს და ირგებს. პირიქით, გენდერული ნორმის გამეორებაა აუცილებელი, რომ განისაზღვროს „ის“ და გახდეს სიცოცხლისუნარიანი, როგორც „ის“.
საქართველოში 17 მაისის აღნიშვნის, როგორც ყოველწლიური გამოცდილების, მიმოხილვის მცდელობა სამართლებრივ ჭრილში
"რომ რეკავდნენ, უკვე ვეუბნებოდი, მგონი რაღაც ვერ არის საქმე კარგად-მეთქი".
"ახლა, როცა ერთი დეკადით უკან ვიხედებით და განვლილი გზის გათვალისწინებით ამ თარიღის კონკრეტულ შინაარსში მოქცევას ვცდილობთ, ეს ამოცანა კიდევ უფრო რთულდება"...
"ეს დღე იყო საზიანო, არა მარტო ჩვენთვის, არამედ საზოგადოებისთვის და ძალიან საზიანო ქვეყნისთვის".
"ქართველების ხასიათი ხომ იცით? იქ ხალხის მასა უკვე ბრბოდ იყო ქცეული, არავის ჭკუა აღარ მოეკითხებოდა. მე ძალადობას ვერასოდეს დავეთანხმები. რა კადრები მახსოვს, იცით, 17 მაისის დღიდან"?
ცოტა თუ არ დავალაგეთ ეს პრიორიტეტები, არამხოლოდ ქვიარებმა, ყველამ, მგონია, რომ "ნაცი-ქოცი", აი ამაში ჩავრჩებით.
როგორ უნდა დავუბრუნდეთ კოლექტიურ მიზანს – სოციალური ცვლილებებისკენ მიმართულ პოლიტიკას ისე, რომ თან ღიად დატოვებულ კარადაში არ გვაბრუნებდნენ?
6 ივლისს, რუსთაველზე, პარლამენტის წინ, მდუმარე აქცია გაიმართა. ადამიანები, წინა დღით მომხდარ ძალადობრივ თავდასხმებს აპროტესტებდნენ.
მე მესმის მათი, ვისაც მალე უნდა გარეთ გავიდეს – საჯარო სივრცე დაიკავოს. მაგრამ ამის ალტერნატივაა გრძელი გზა.
დაყავი და იბატონე – ამ მეთოდით დაგვასუსტა სახელმწიფომ და წარმატებით გაგვანეიტრალა 2018 წელს.
ვმუშაობ სოციალურ მუშაკად და ვმუშაობ რესტორანშიც, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანია ვიყო აქტივისტიც, ხო?
დედა ცოცხალი რო იყო საერთოდ, მერე გავიგე. 18 წლისამ ვნახე პირველად.
ერთხელ, მე ტრანსგენდერი ვიყავი და არავის ვუყვარდი
ჩემი ბრალი კი არ არის, მარა არც მისი ბრალია. იდეალური დედა იყო.
ადამიანი ერთხელ იბადება არა იმისთვის, რომ იარსებოს, არამედ იმისთვის, რომ იცხოვროს,
დავუქნიე ხელი, მე წავედი-მეთქი. მერე გამოვაღე მანქანის კარი და ჩავჯექი.
ქალებს, კაცებს, გეის, ჰეტეროსექსუალს, ლგბტქ-ს – ყველა ჩვენგანს გვაქვს ხელშეუვალი უფლებები სიცოცხლეზე, თავისუფლებასა და ბედნიერებისკენ სწრაფვაზე.
რასაც თბილისის ქუჩებში ვხედავთ, არის „შეუძლებელი ნაციონალიზმის“ საერთაშორისო ტალღა
„პოლიტიკას აქვს რესურსი შექმნას სოლიდარული, სამართლიანი საზოგადოება, შემოიტანოს ახალი, გამათავისუფლებელი იდეალები. თუმცა ასეთი პოლიტიკა ჩვენი სივრციდან დიდი ხანია გამქრალია“.
რას შეიძლება ერქვას ოჯახი? რატომ იქმნება ოჯახი და რისგან ვიცავთ მას?
თავისუფლებაწართმეულ ადამიანში მოსპობილია ის ნიადაგი, სადაც შეიძლება ნებისმიერი სხვა რამ ღირსეული და ღირებული წარმოიქმნას
თორმეტი წელია აქ ვდგავარ, როგორ ვერ გიცანი. მე ყველა კლიენტი მახსოვს.
უკან რო ვბრუნდებოდი, მაგრა ვხალისობდი იმაზე, რო თბილისში ერთადერთი ტრანსი ვიქნებოდი, ვისაც წმინდანის სახელი ჰქვია.
ეს არაა მიწისქვეშა ბარი. დროა, გაიხსნას ფარდა და ადამიანებმა ერთმანეთი ნახონ.
პოსტმოდერნული ღამის რაინდები: კრუიზები პოლისის ქუჩებში
ისინი ლგტქ ადამიანების მშობლები არიან.
ერთი და იმავე სათქმელის მრავალჯერ გამეორება უსასტიკეს ძალადობასაც, დროთა განმავლობაში, ჰორორიდან მელოდრამად გადააქცევს.
ტრანსგენდერი რა ვიცოდი მაშინ! თმა მოკლედ მქონდა შეჭრილი, ბიჭივით გამოვიყურებოდი
შენ გვერდით კიდევ ბევრნი არიან, რომლებსაც მაინცდამაინც არ აბედნიერებთ საყურიანი და ფერადტანსაცმლიანი ადამიანების ცემა-ჩეხვა.
რაღა უნდა მოხდეს, რომ გამიკვირდეს და შემძრას, იქ, სადაც ადამიანის სიკვდილი უხარიათ
თითოეული გენდერული იმიჯი იმაში მარწმუნებდა, რომ ადამიანი კი არა, უცხოპლანეტელი ვიყავი.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: