ალბათ იმიტომ, რომ დავბრუნდე, თუმცა ზუსტად მაქვს გააზრებული, რომ ერთხელაც, შესაძლოა, ვეღარც დავბრუნდე.
ძილის წინ სამზარეულოში მშობლების საუბარს მოჰკრა ყური: „მხეცები, – ამბობდა დედა, – ხეს რას ერჩოდნენ.
შენ თუ არაფერი გააკეთე და მხოლოდ მოიხმარე, სადამდე მოვალთ?
გლობალური დათბობა თან რეალურია, თან აბსტრაქტული. პირდაპირ, თითქოს, მის შედეგებს ვერ გრძნობ, მის გავლენებს დღესვე
ჩემთვის იქაურობა – თავისი დამწვარი თუ გადარჩენილი ნაძვებითა და ფიჭვებით, მაინც უძვირფასესი „მეხსიერების ადგილია“, რომლის დავიწყება და რომლისგან თავდახსნა შეუძლებელია.
ამ ბაღის ისტორია ზუსტად ირეკლავს იმ ძვრებსა და სიახლეებს, რაც იმდროინდელ თბილისში იწყება.
მდიდარი, აყვავებული და ლამაზი გარემო მხოლოდ მათ მეხსიერებაში შემორჩა.
მზე არის ღმერთისგან ნაჩუქარი ცაში ჩამოკიდებული გენერატორი, რომელიც ადამიანებისთვის ერთადერთი და პირველადი ენერგიის წყაროა
ამას წინათ, მთაწმინდის ტყეში სეირნობისას, ჩემმა უკვე სამწლინახევრის შვილმა მითხრა: „მამა, შენ იცი, ბუნება ქალაქია, სადაც ბევრი ხეებია?!“
მე ტყის პირას ვცხოვრობდი. ეზოს არ ჰქონდა ღობე და ეს ჩემი სამყარო იყო.
ყველაფერი უნდა შეიცვალოს, ახალი პოეზია უნდა მოვიდეს. მარტო ლექსი ხომ არაა პოეზია, ახალი სამყარო გვინდა.
ბუნება ადამიანი არ არის, რომ ჩანაფიქრი შუა გზაზე შეწყვიტოს, ან ბოლომდე მიყვანა მობეზრდეს, მოიწყინოს. განა ბუნებას მოუწყენია ოდესმე?
დაავადებათა კონტროლის ეროვნული ცენტრის სტატისტიკური მონაცემების მიხედვით, რუსთავში 2012-დან 2018 წლამდე დაახლოებით ორჯერაა გაზრდილი სუნთქვის ორგანოთა ავადმყოფობის შემთხვევები,
სასტუმრო, სადაც ბუნების ნაწილი ხდები
❝მე არ მომწონს მეტალურგთა ქალაქი რომ ჰქვია, არც ის მომწონს მეწარმეთა ქალაქი რომ ჰქვიას❞.
ამ ვირუსით სიკვდილის ფენომენი შემობრუნდა. ის მანამდე დავიწყებული გვქონდა.
"ქალაქების გაველურება პასუხია იმ რეალობაზე, რომელიც თავად შევქმენით."
ენთუზიასტთა პატარა ჯგუფი აჭარაში 5 თებერვალს, მას შემდეგ გავემგზავრეთ, რაც ბუნების დამცველთა აქტივისტების დახმარებით საზოგადოებამ შეიტყო, რომ ყოფილი პრემიერ-მინისტრი ბიძინა ივანიშვილი საკუთარი ეზოსთვ
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან