მამაჩემი ამბობდა, სახლები ადამიანებივით არიან, დროთა განმავლობაში იცვლებიან და შეიძლება ვერც კი იცნოო. ასეთი აღმოჩნდა სახლი #185-იც.
მათი წარმოდგენით, ეს შენობა კულტურულ ცენტრად შეიძლება იქცეს, რისიც ამ ქალაქში ბევრს არ სჯერა, მაგრამ ამასობაში კინოთეატრის ირგვლივ ათობით ახალგაზრდა ერთიანდება.
მიწა შეიძლება უმსჯელობაში განვდევნოთ, მაგრამ უკანა კარიდან მოგვეპარება, როგორც ყაჩაღი.
ბიძაჩემი გვეუბნებოდა, ეგ, იქით ფერად შუშხუნებს უშვებენო. გზაში დაჭრილი ჯარისკაცი დავინახეთ. ხელში ჩემოდნებით გარბოდა ხალხი.
ერთ-ერთს ვიცნობდი, უჯიშოს, ორ ომგამოვლილს, რომელიც ახლა ქარიან და სუსხიან ღამეებში დაეხეტება ჩემს სიზმრებში და ძილს მიტეხავს, თითოეული მასთან შეხვედრა ჩემთვის აკაემიდან ნასროლი ტყვიის მოლოდინის შიშია.
As a child I loved painting by numbers. I remember the process as a time of both deep concentration and satisfaction, adding up the 12s and 41s, and whichever numbers called for a specific color.
ყვარლის ტბა ის ადგილია, სადაც შეგიძლია შეიკეტო. შენი მთა, შენი ტბა, შენი ხელისგულზე გაშლილი ველი გქონდეს. ისიამოვნო კარგი მასპინძლებით, კომფორტით და თუ გინდა, შენი ოთხფეხა მეგობარიც გახლდეს თან.
ხელოვნური ინტელექტი შექმნის ლიტერატურულ შედევრს, მაგრამ არ არის აუცილებელი რომ ეს მომავლის ლიტერატურად მივიჩნიოთ. და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, წამკითხველი აპლიკაციები არ არიან ყოველთვის ადამიანები.
ყველაზე მასშტაბური პირველმაისობა 1901 წლის 18 აპრილისთვის დაიგეგმა. მუშების მხრიდან მთავარი ორგანიზატორები არაქელა ოქუაშვილი და ზაქარია ჩოდრიშვილი იყვნენ.
როცა მოძრაობაში ჩავები და პირველად ვესტუმრე ხეობას, ჯერ კიდევ არ არსებოდა კარვების ბანაკი და სუსხიან ღამეებს კასრში დანთებული ცეცხლის ირგვლივ ათევდნენ.
ლიანა სარაჯიშვილი, 15 წელია, გურამიშვილის მეტროს სადგურში, ესკალატორის კონტროლიორად მუშაობს.
ქალაქია ქალაქშიო, გლდანზე ამბობენ და, პრინციპში, ასეა. გარდა იმისა, რომ აქ 170 000-ზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს, ის დედაქალაქის მიკრომოდელიცაა.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
