გმირული ოდისეის დასასრული | გია ხადური

ვერცერთმა სახელოვნებო თუ სალიტერატურო სფერომ ვერ შექმნა გმირი. გენიოსი – რამდენიც გინდა, მაგრამ თუნდაც მოცარტს, პიკასოს, ანდა ფოლკნერს გმირად არავინ მოიხსენიებდა, სამაგიეროდ, როკმუსიკას ჰყავს მთელი პანთეონი. მიზეზი ისაა, რომ ადრეულ ეტაპზე როკი მოზარდული კულტურა იყო, მოზარდებს კი საკუთარი გმირები სჭირდებათ. ეს ზრდასრულებმა საუკუნეების წინ თავად მოუფიქრეს ბავშვებს – ყველა ეპოქასა და საზოგადოებაში თაობებს ხომ სწორედ გმირების მაგალითებზე ზრდიდნენ, მათი თავგანწირვისა თუ ერთგულების ისტორიებზე.

1960-იან წლებში წამოსულ თაობაში კი კეთილგონიერი უფროსების მიერ პედაგოგიური მიზნებით შერჩეული მისაბაძი გმირები თანამედროვე, ლამის მათმა თანატოლმა როკგმირებმა ჩაანაცვლეს. რა თქმა უნდა, ლიტერატურაცა და კინოც არანაკლებ ზეგავლენას ახდენდა მათზე, მაგრამ როკკულტურა იყო 60-იანების მოზარდების მონაპოვარი, მათთვის სულიერი და კულტურული საკვები, ცხოვრებისეული ფილოსოფიის თუ მსოფლშეგრძნების განმსაზღვრელიც კი.

ამიტომაც გადაიქცნენ როკმუსიკოსები პრომეთეებად, რომელთაც ცეცხლი, ახალი ენერგია შთაბერეს ადამი