ფიქრის გორა

უმ­თავ­რეს სა­სე­ირ­ნო და გა­სარ­თობ ად­გი­ლე­ბად ით­ვ­ლე­ბო­და ფიქ­რის გო­რა და ის ად­გი­ლი, სა­დაც ამ­ჟა­მად ზო­ო­პარ­კი­ა.

აქ იყო ვე­რის სა­ქე­ი­ფო ბა­ღე­ბი: ედე­მი, ფან­ტა­ზი­ა, რას­ს­ვე­ტი. ზაფხუ­ლის სიცხი­ან დღე­ებ­ში ვე­რე­ლე­ბი სა­ღა­მო­ო­ბით გა­დი­ოდ­ნენ ფიქ­რის გო­რა­ზე. ვე­რის ბა­ღე­ბის წინ, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს სამ­ხედ­რო გზატ­კე­ცილ­ზე, იდ­გა ლურ­ჯად შე­ღე­ბი­ლი პა­ტა­რა დუ­ქა­ნი.

მის აივან­ზე ყო­ველ­თ­ვის წა­მო­წო­ლი­ლი იყო დუქ­ნის პატ­რო­ნი, შუ­ახ­ნის წვე­რე­ბი­ა­ნი კა­ცი, რის გა­მოც ამ დუ­ქანს „წვერიანის დუ­ქანს“ ეძახ­დ­ნენ. რო­დე­საც რუ­სე­თი­სა­კენ მი­მა­ვა­ლი სა­ფოს­ტო სად­გუ­რი­დან გა­მო­სუ­ლი დი­ლი­ჟან­სი ამ დუ­ქანს მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბო­და,

წი­თელ­ჩო­ხი­ა­ნი სქელ­-­ს­ქე­ლი კონ­დუქ­ტო­რი – ვა­ნო ახ­მა­უ­რებ­და თა­ვის საყ­ვირს. ნამ­ძი­ნა­რე­ვი „წვერიანი“ დად­გე­ბო­და დუქ­ნის კარ­ში, თეფ­შ­ზე დაწყო­ბილ ჭი­ქებს ღვი­ნით შე­ავ­სებ­და, მგზავ­რებს მი­ა­წო­დებ­და და შეს­ძა­ხებ­და: „ნი უეზ­ჟაი გა­ლუბ­ჩიკ მო­ი!“.

ასე­თი­ვე სიტყ­ვე­ბი ამ­კობ­და დუქ­ნის ფირ­ნიშ­საც. შო­რე­ულ ქვეყ­ნებ­ში მი­მა­ვა­ლი მგზავ­რე­ბი ხში­რად ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ ეტ­ლი­დან,

შე­ვი­დოდ­ნენ დუ­ქან­ში და შე­უკ­ვე­თავ­დ­ნენ მწვა­დებს. მათ აღარ ეს­მო­დათ კონ­დუქ­ტო­რის საყ­ვი­რის ხმა.

მა­ლე ისი­ცა და მე­ეტ­ლეც ჩა­ებ­მე­ბოდ­ნენ სა­ერ­თო ქე­იფ­ში. დუქ­ნის წინ კი დიდ­ხანს იდ­გა და­ცა­რი­ე­ლე­ბუ­ლი დი­ლი­ჟან­სი...

ტექსტი: ვანო ნაცვლიშვილი, 1964 წ.