საუბრები ბავშვებთან - ანი და ანამარია

ანი 15 წლის

სკოლაში არაფერი არ მომწონს, აი, საერთოდ არაფერი არ მომწონს. თუ ბავშვს ევალება, რომ ზღვარს არ უნდა გადავიდეს, მაშინ მასწავლებელსაც იგივე ევალება. ბავშვს არ უნდა უთხრა, რა საზიზღარი ხარ, შენგან არაფერი გამოვა, შენგან კაცი არ დადგებაო. სულ ეს წყევლა და ეგეთებია ხოლმე.

ამიტომ, დაცინვას აღარ თვლიან ბავშვები ბულინგად. ერთხელ შეიძლება გაუაზრებელი იყოს, მაგრამ მეორედ, იგივე თემაზე რომ დასცინი და იგივეს აკეთებ, ეს უკვე გააზრებულია.

ერთი ბავშვი არის ჩვენთან კლასში და გგონია, რომ იტანჯება მოყოლის დროს, სინამდვილეში ასეთი ტონი აქვს, მოყოლის ასეთი მანერა აქვს, სულ ქშინავს, სიტყვებს ვერ აბამს ერთმანეთს, და არის სულ წამოძახილები. სუ პროტესტი მაქვს. მერე რა შენი საქმეაო. წეღან შევესწარი მეტროში ზუსტად ‒ ორი მათხოვარი შემოვიდა, ერთი ქალი და ბავშვი, მგონი ცალ-ცალკე იყვნენ საერთოდ. ისეთი გამოლანძღა და მერე შემოარტყა სახეში ბავშვს, არავის რეაქცია არ ჰქონდა, ვაგონი სავსე იყო ამ დროს. ავდექი, ის ბავშვი მოვიყვანე და ჩემთან გვერდით დავისვი. დავაწყნარე. მეტი ვერაფერი მოვიფ