საუბრები ბავშვებთან - ლუკა 15 წლის

სკოლაში არაფერი არ მომწონს. პატივისცემა არ გვაქვს მასწავლებლების და მასწავლებლებს მოსწავლეების. ისინი რო არ მცემენ პატივს, მე რატო უნდა ვცე. თვითონ რო კითხო, უეჭველი პატივისცემაა ეგ, როგორც გვექცევიან. ეხლა დაეგდეო, რო გეუბნება, უკვე არ მსიამოვნებს. მერე მეც გადავდივარ შენობითზე და არც იმას სიამოვნებს.

ხანდახან ისე მეშლება ნერვები, რო ხმას არ ვიღებ, გინებაზე რო არ გადავიდე. ან, ცოტას წავეკამათები ხოლმე, თავს ვიმშვიდებ რაღაცნაირად, რო ვითომ არ დავნებდი, რო არ დავეგდო მართლა იმ სკამზე.

უმეტესობა მასწავლებლების ეგეთები არიან.

ბავშვები ზოგი ვაფშე ყურადღებას არ აქცევს, ან ძინავს.

ისიც მითქვამს, რო აი, მას, რატო ელაპარაკებით ესე? ოღონდ იშვიათად ძაან.

შენ არ იცი, რო შეპასუხება უზრდელობაა? ენა გააჩერე! ‒ გეტყვის და ჩვენ მაინც არ ვჩერდებით.

მასწავლებლები რო გვაღიზიანებენ, მაგას მშობლებსაც ვუყვებით. ყველამ იცის. ჩემი ძმაც მოსულა და მშობლებიც. ცოტა ხნით მოგვარდება, მერე შეიცვლება მასწავლებელი და ისევ თავიდან იწყება. მასწავლებლებზე ვბრაზდები. წყენით უფრ