კინო და ცენზურა 2 | უკულტურო ქაოსი

ამ რამდენიმე წლის წინ ლაშა ბუღაძემ ერთი უაღრესად საინტერესო პროექტი განახორციელა – რადიოგადაცემების ციკლი „საუბრები ცენზურაზე“, რომელიც მოგვიანებით წიგნად გამოიცა. იმ გადაცემაში, რომელიც ცენზურას ეძღვნება ანტიკურ სამყაროში, რისმაგ გორდეზიანი ცდილობს, ახსნას, რატომ აირჩია პლატონმა ცენზორის გზა და რატომ მოითხოვდა იგი ცენზურის დაწესებას პოეტებზე. „მან შექმნა თეორიული მოდელი, – აღნიშნავს რისმაგ გორდეზიანი, – რომელშიც ყოვლად დაუშვებელია, ვიღაცამ ხელი შემიშალოს მოქალაქის ისეთნაირად აღზრდაში, როგორიც ყველაზე შესაფერისად მიმაჩნია ჩემი იდეოლოგიისათვის. სისტემა, შესაძლოა, განადგურდეს, თუკი მე უფლებას მივცემ ისეთ ირაციონალურ ადამიანებს, როგორებიც არიან, მაგალითად, პოეტები, მწერლები, მუსიკოსები, მსახიობები, იმ საშუალებებით იმოქმედონ ადამიანებზე, რომელიც მე არ მაქვს“.

ასე უნდა წარმოვადგინოთ „სისტემა“, როგორც უმაღლესი ფასეულობა, როგორც რაღაც იდეალი, რომლის შერყევა (პოეტები კი სხვას არაფერს აკეთებენ) შეიძლება კატასტროფით დასრულდეს. „სისტემა“, ანუ სტაბილურობა, ჩვენი დროის პოლიტიკური ცენზურის