თელავში, ხელოსნების რამდენიმე უბანი იყო. იყო ბაღებიც, სადაც ხელოსანთა ამქრები იკრიბებოდნენ – დასასვენებლად, მოსალხენად თუ ამქრული რიტუალებისთვის.
მამაჩემი ამბობდა, სახლები ადამიანებივით არიან, დროთა განმავლობაში იცვლებიან და შეიძლება ვერც კი იცნოო. ასეთი აღმოჩნდა სახლი #185-იც.
მეფე ცდილობდა, რუსეთის ყურამდე არ მისულიყო მისი მცდელობები, ეპოვა ახალი უცხოელი პარტნიორები ქვეყნისთვის სასარგებლო გეგმების დასაწყობად.
„ამ სტრიქონებს რომ ვწერ, ახლაც მახრჩობს ცრემლები... სინანული – რათ მარგუნა ბედმა გადმოხვეწილება უცხო მხარეში და მომაკლო მშობლიური ალერსი – სითბო – სიყვარული...“
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
