გესმის კედელი?
როგორია მათი გამოცდილება, ვინც სამყაროს გამოსახულების გარეშე შეიცნობს
აბლეფსია ბერძნული სიტყვაა და ცალ ან ორივე თვალში მხედველობის დაკარგვას ნიშნავს.
მსოფლიოში მილიარდზე მეტი ადამიანი მცირემხედველია, 36 მილიონი კი – უსინათლო.
საქართველოში ზუსტად არ იციან, რამდენი ადამიანი ცხოვრობს აბლეფსიით.
202-ე სკოლა ჯერჯერობით ერთადერთი ადგილია, სადაც მცირემხედველი და უსინათლო ბავშვები სპეციალური პროგრამით სწავლობენ.
ეს ერთადერთი სკოლა – თბილისშია.
ამიტომ, ვინც დედაქალაქიდან შორს ცხოვრობს, ბავშვის სპეციალურ სკოლაში მისაყვანად თბილისში გადმოსახლება უწევს, ან ბავშვები სკოლის დასრულებამდე პანსიონში რჩებიან და შინ არდადეგებზე ბრუნდებიან.
პანსიონში ახლა თექვსმეტი ბავშვი ცხოვრობს. ადგილები ორჯერ მეტსაც ეყოფა, ბოლომდე არასდროს ივსება ხოლმე. სკოლაში 46 მოსწავლე სწავლობს.
სკოლის დირექტორის მოვალეობის შემსრულებელი, თამარ ხვედელიძე ამბობს, რომ სკოლა-პანსიონში თანამშრომლების დამატება სჭირდებათ. არ ჰყოფნით ფსიქოლოგები, ოკუპაციური თერაპევტი, სპეცმასწავლებლები.
და მასალები. მალე ილევა თიხა, ქაღალდი და სხვა ხელგარჯილობის მასალა. ბავშვები სპორტულ დარბაზს, ქიმიისა და ფიზიკის ლაბორატორიებს, სასწავლო მასალებსა და ექსკურსიებს ელოდებიან. წელიწადში ორჯერ ახერხებენ ხოლმე გასვლას.
გამყოლი – გზის მცველია.
ის უცნობ სივრცეში გზის გაგნებაში გეხმარება.
სივრცეში უსაფრთხოდ რომ ვიმოძრაოთ, უნდა გვესმოდეს ერთმანეთის და გვესმოდეს საგნებიც.
უცნობ გარემოში, სიმაღლეში რამეს თავით რომ არ დავეჯახოთ, ხელი შუბლიდან ოდნავ მოშორებით დავიჭიროთ, ასე თავს წინაღობისგან ვიცავთ. თუკი რამე დაგვივარდება, პირდაპირ არ ვხრით თავს და არ ვჯდებით, ასე შეიძლება თავით რამეს დავეჯახოთ. ძირს ნივთის აღება თუ გვჭირდება, ტანს წინ არ ვხრით და ბუქნზე ვჯდებით. ჩვენ გარშემო იატაკზე, ხელებით ვცდილობთ ნივთის მოძებნას.
სიარულისას შეგვიძლია, კედლებსაც გავყვეთ.
ხელისგულით, თითების ბალიშებით კედელთან შეხებას უნდა მოვერიდოთ. ხელისგული ფაქიზია და იოლად ზიანდება. კედელზე ხელის ზურგი გავასრიალოთ, თან მოვხაროთ თითები ისე, რომ წინაღობას თუ შევხვდებით, თითის წვერები არ დაგვიზიანდეს.
გზის რელიეფს ფეხითაც აღვიქვამთ.
ამიტომ ტროტუარზე, წესით, სხვადასხვაგვარ რელიეფურ კიდეს აგებენ, რომ მცირემხედველი და უსინათლო იოლად მიხვდეს, სად მთავრდება ქუჩა, ან სად არის გადასასვლელი, სად – ავტობუსის და მეტროს გაჩერებები.
ასეთი რელიეფური გზები ქალაქებში მხოლოდ რამდენიმე წერტილზე შეგხვდებათ. რამდენიმე მეტროსადგურზეც.
იშვიათად გვხვდება ტექსტილური შუქნიშნები.
ცოტა ხნის წინ, 202-ე საჯარო სკოლასთანაც იყო ასეთი, რომელიც მოსახლეობის თხოვნით გააუქმეს – ხმაური დაძინებაში გვიშლის ხელსო, მეზობლებმა იჩივლეს. სკოლასთან ყველაზე ახლო გადასასვლელზე ტექსტილური შუქნიშანი დღეს მოხსნილია.
საქართველოშიც არიან გამყოლები, ვინც მცირემხედველებს და უსინათლოებს მეგზურობას უწევენ. გადაუდებელი საჭიროებისას მათთან სახლში მიდიან. საქართველოში მხოლოდ ხუთი გამყოლია.
ყველაზე ნათელი ყვითელია.
ქალაქებში გადაადგილება თანაბრად უსაფრთხო რომ იყოს ყველასათვის, ქუჩებში ყვითელი მიმანიშნებლები უნდა გვხვდებოდეს და გზის გაგნებაში გვეხმარებოდეს.
გამყოლს მკლავზე ჰკიდებთ ხელს.
ერთი ნაბიჯით უკან დგებით. ნახევარი ნაბიჯით განზე, მისი სხეულიდან.
გამყოლი ასასვლელი საფეხურის მოახლოებას, მხრის ზემოთ აზიდვით განიშნებთ. საფეხურის დასრულებისას მხარს ქვემოთ დაუშვებს. რელიეფის ცვლილებას შეჩერებით განიშნებთ.
ავტორი: ლაშა (Fox) ცერცვაძე / ნინო ლომაძე
ვიდეო: ლაშა (Fox) ცერცვაძე
ვებდეველოპერი: დავით მაკარიძე
განსაკუთრებული მადლობა: 202-ე საჯარო უსინათლო და მცირემხედველ მოსწავლეთა სკოლა–პანსიონის ყველა თანამშრომელს, მანდატურებს, აღმზრდელებს, თაკო ბაქრაძეს, ლეილა ბირკაძეს.
განსაკუთრებული მადლობა ზურა ჭანტურიას, დათო ბიბილეიშვილს, კლუბს „მტკვარზე“, თომა სუხაშვილს, კესო კობიძეს, გიორგი მაჭარაშვილს, სოფო ჩხეიძეს, მაკო აბესაძეს, გიორგი მამაგულაშვილს.
მასალა მომზადებულია „ინტერნიუს საქართველოსთან“ და „ინტერნიუსთან“ თანამშრომლობით, პროექტის „დამოუკიდებელი მედიის გაძლიერება ევროპასა და ევრაზიაში“ ფარგლებში.