პლატონი ამტკიცებს, რომ „ფილოსოფია გაკვირვებით იწყება“. და ლიტერატურა რით იწყება? – მე მგონია, სხვისი გაოცების სურვილით.
არსებობს კიდევ ისეთი შიში, რომელიც არც ნევროტული ბუნებისაა და არც ზებუნებრივ შინაარსს უკავშირდება. ესაა ყოფითი შინაარსის შიში, რომელიც სრულიად კონკრეტული საფრთხეებიდან გამომდინარეობს
"ქვეყანაში მიმდინარე მასშტაბური პროექტებიდან ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული თბილისი-ბათუმის ავტობანია, რომლის მშენებლობაც 2006 წელს დაიწყო".
ქართულ ლიტერატურაში შეგვიძლია ჰომოეროტიკულობის გამოვლინების პირობითად რამდენიმე ტენდენცია გამოვყოთ.
"მე ამოვიჭერი. ბრმანაწლავი არა, ქალღმერთმა მაშოროს! მაგრამ რაღაც სადღაც გავყინე დიდი ხანია".
"და იყო მეფე, რომელმაც სიმღერის სული და უჩვეულო თავდაჯერება მოგვიტანა".
ხშირად მიფიქრია, ნეტა იმისთვის ხომ არ ავიკვიატე კატის აყვანა, რომ სიმშვიდე მეგრძნო?
მაგრამ როგორ შეიძლება მოვახდინოთ კატოს და საფოს შორის ურთიერთობის სახელდება, რომელიც მგონია, რომ მაინც განსაკუთრებული იყო, იმ მწირ წყაროებზე დაყრდნობითაც კი, რაც გვაქვს?
"ასეთ ვითარებაში ვხედავთ, თუ როგორ იჭრება გარკვეულ სივრცეში კონსტრუქცია როგორც სიმულაცია, როგორც რეალობის ვერ გადმომცემი ერთეული"
მაინც, რატომ არ აქვს თბილისის ქუჩაში ქვეითს უპირატესობა და რა განაპირობებს ჩვენს ურბანულ გარემოზე ავტომობილის მძღოლების ბატონობას?
გარემოვაჭრეობის ქსელები კიდევ უფრო იხლართება, მკვეთრდება და ურთიერთდამოკიდებული ხდება. ეს კი სახელმწიფოს წინაშე ახალი ტიპის გამოწვევებს აყენებს და ახლებური პოლიტიკური ხედვის აუცილებლობას ქმნის.
განა არსებობს ხალხი, ვისთვისაც შრომა ორგანული მოთხოვნილებაა? ჩვენს საზოგადოებაში რომელი კლასი შრომობს შრომის სიყვარულით?
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
