ღია დარბაზში შესვლისას დამაბნეველი ეფექტი, რომ უცებ გამოფენის ცენტრში აღმოჩნდი და ფიქრობ, საით წახვიდე, გამოკვეთს ექსპოზიციის სქემასა და მთავარ გზავნილს – „სად ვართ ახლა?“.
ჩემზე დიდ გავლენას ახდენს თბილისი, ქართული კულტურული სივრცე და რუსეთის მიმართ არსებული ადგილობრივი დისკუსიები.
დისკრიმინაციის პირობებში ასეთი ადგილები საარსებოდ მნიშვნელოვანია. ვგულისხმობ სივრცეებს, სადაც ქვიარ ადამიანი დაინახავს, რომ მას აქვს ისტორია, თანამედროვეობა და მომავალი.
გამოფენის შესახებ ომარ გოგიჩაიშვილს ვესაუბრებით, რომელიც ლაპარაკობს თავის ნამუშევრებზე და კავშირებზე, რომელიც გამოფენილი არტისტების ქმნილებებს აერთიანებს.
ტიციან ტაბიძე წერდა, 100 წელიწადში ერთხელ ცა იხსნება ნატვრისთვისო. 100 წელი გავიდა და ალბათ დროა რომ ცა არ ვიცი, მაგრამ ეროვნული გალერეის კარი თანამედროვე, აქტუალური კულტურული პროცესებისთვის გაიხსნას.
ნამდვილ ხელოვნებას აქვს უნარი აგვაფორიაქოს. ნამუშევრის შინაარსამდე დაყვანა და შემდეგ მისი ინტერპრეტირება ხელოვნებას ათვინიერებს...
"მკვდარი ფიტულების გამოსახულებები თითქოს, პირიქით აცოცხლებენ სივრცეს და მას ახალ კონტექსტს სძენენ".
„კლდის ციხესიმაგრე“ წარსულსა და კონკრეტულ ადგილს შორის რთულ კავშირს იკვლევს დაგამოხატავს გრძნობას, რომელიც ამ ორის დაბრუნებას ახლავს თან.
იმედია, ეს წერილი ადრესატამდე, თითოეულ ჩვენგანამდე მიაღწევს.
❝აეროდრომი, როგორც ფარდა, როგორც შენი შინაგანი განწყობა. იმიტომ, რომ ფარდა უნდა დაკეტო მზე რომ არ შემოვიდეს, რომ ჩაღრმავდე შენ თავში❞.
2 ივლისს ფოტო კონკურსის „პანდემია და ქალები საქართველოში“ სამი გამარჯვებული გამოავლინეს
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
