გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
მეწაღე წარსულიდან ჩუქნის ფეხსაცმელს ახალ მომავალს.
ხატვა გამომხატავს - იჟღინთება ჩემი განწყობებით.
მოკლე ესე მარიამ ნატროშვილის და დეთუ ჯინჭარაძის ნამუშევრის გამო
ღია დარბაზში შესვლისას დამაბნეველი ეფექტი, რომ უცებ გამოფენის ცენტრში აღმოჩნდი და ფიქრობ, საით წახვიდე, გამოკვეთს ექსპოზიციის სქემასა და მთავარ გზავნილს – „სად ვართ ახლა?“.
ჩემზე დიდ გავლენას ახდენს თბილისი, ქართული კულტურული სივრცე და რუსეთის მიმართ არსებული ადგილობრივი დისკუსიები.
ეკა მუხაძის მხატვრული შემოქმედება - ფერწერა, გრაფიკა, ავეჯის დიზაინი, სცენოგრაფიული ჩანახატები ერთ დიდ დღიურს ჰგავს.
როგორ შეიძლება უკიდურეს სიღარიბეს გარეთ და ჯეფ ქუნსის გამოფენას შიგნით მხოლოდ თხელი, გამჭვირვალე შუშა ყოფდეს? რატომ ჩნდება ამ ქალაქში ეს მუზეუმი, ეს გამოფენა?
დისკრიმინაციის პირობებში ასეთი ადგილები საარსებოდ მნიშვნელოვანია. ვგულისხმობ სივრცეებს, სადაც ქვიარ ადამიანი დაინახავს, რომ მას აქვს ისტორია, თანამედროვეობა და მომავალი.
მაია ბარათაშვილი ინტიმური ველის მხატვარია, მის ნამუშევრებში ხშირად ჩნდებიან სხეულები, ზოგჯერ „ნუდებიც“, მაგრამ ეს ინტიმურობა მხოლოდ სხეულით არ არის განპირობებული...
გამოფენის შესახებ ომარ გოგიჩაიშვილს ვესაუბრებით, რომელიც ლაპარაკობს თავის ნამუშევრებზე და კავშირებზე, რომელიც გამოფენილი არტისტების ქმნილებებს აერთიანებს.
ტიციან ტაბიძე წერდა, 100 წელიწადში ერთხელ ცა იხსნება ნატვრისთვისო. 100 წელი გავიდა და ალბათ დროა რომ ცა არ ვიცი, მაგრამ ეროვნული გალერეის კარი თანამედროვე, აქტუალური კულტურული პროცესებისთვის გაიხსნას.
ნამდვილ ხელოვნებას აქვს უნარი აგვაფორიაქოს. ნამუშევრის შინაარსამდე დაყვანა და შემდეგ მისი ინტერპრეტირება ხელოვნებას ათვინიერებს...
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
