როცა ხოჭოდ გინდა ყოფნა | ელისაბედ მაისურაძე

ადამიანი ცხოვრობს და შავ ლაქას, სიცარიელეს სულ გრძნობს. გამოხატავს ბრაზს, შფოთვას, სევდას, ანდაც გულში კეტავს. ეს განცდა, დღეს რომ დეპრესია დაარქვეს, თანამგზავრად მექცა - სულ გესმის, სულ განიცდი. ყველაფერი ნამდვილია. 

გარემოება ბევრ რამეს გვაიძულებს, ხელს გვაძლევს, განვიცადოთ. შინაგანი ხმაც იმავეს აკეთებს - გვეჯაჯგურება, გვამძიმებს; რეალურ და გამოგონილ ამბებს გვაჯერებს. აი, აქ ვემსგავსები მფრინავ ხოჭოს, მფრინავი ხოჭოს ბზუილს, ხმას.

ყველა მწერი როგორი საინტერესოა - სხვანაირია აღნაგობით, მოქმედებით. მიყვარს დაკვირვება, ხელის შეხება. ვათვალიერებ და საკუთარ თავში ვპოულობ ხოჭოს.

ხოჭოებს ლაქები აქვთ, ზოგი სადაა, ზოგიც გლუვი. ლამაზია მანამ, სანამ მათ მეორე მხარეს დაინახავ - გული, ანუ წინა მხარე, ანუ ძირი შემზარავია. თვალები, რქები, ანტენები, ექვსი ფეხი. თითქოს ერთი პიროვნებაა ორსახოვანი; თითქოს ეს ერთი მხარე გაფრთხილებაა, რომ არ მიეკარო; თითქოს ეს პატერნი თავდაცვაა. ხოჭოები არიან ძირს, ქვაზე, ყვავილის ღეროზე, ხის წვერზე. ზოგი ფრინავს კიდეც. აი, თუ ზურგზე ამოტრიალდა და თუ პირაღმაა, თუ არავინ დაეხმარა - კვდება.

მოკუჭული ვარ, ხოჭოს ფორმა მაქვს - შავი, გლუვი, ექვსფეხა ფიგურა. მერე კი ვიწყებ ხატვას, ხოჭოების ხატვას, შავი ტუშით.

ვერ ვლაპარაკობ, მხოლოდ ხატვა მალაპარაკებს; მშუამდგომლობს. ბევრს ვხატავ: თეთრი, გულწრფელი, გულუბრყვილო ბაჭია, ლოყებაწითლებული; მერე კი შავი ხოჭო. მერე კი ბაჭია და ასე. ჩემშია ბუნება.