გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ისტორიკოსი გაბრიელ ჩუბუნიძე საბჭოთა და პოსტსაბჭოთა თბილისში ანტისანიტარიის შესახებ
საქართველოში 1990-იან წლებში, განცდილი პოლიტიკური და ეკონომიკური კატასტროფა ადამიანთა ცხოვრების ყველა ასპექტში აისახა. ყველაფერთან ერთად, საჯარო ტრანსპორტის მუშაობაც მოიშალა.
არ მოიძებნება სახელმწიფო, რომელშიც ბოლო სართულის მაცხოვრებელს შეუძლია სახურავის პრივატიზაცია, თანაც დაშენების „პერსპექტივით“.
ზოგადად, როდესაც არეალში მოსახლეობის მატებას სარეკრეაციო სივრცეების პროპორციული ზრდა არ მოსდევს, იკლებს ერთ მოსახლეზე გამწვანების მაჩვენებელი.
დღეს დიდი დიღომი სწრაფად იზრდება. მოსახლეობის რაოდენობაც მატულობს და უსისტემო განაშენიანებით დაფარული არეალებიც.
ამ ესსეში აღწერილი ჩემი სამი „აჩრდილი“ ერთსა და იმავე უბანში მდებარე, მეხსიერების ადგილებად ქცეულ სამ ურბანულ ალაგს უკავშირდებოდა.
ადამიანი ათასწლეულებია აწყობს პირად და საზიარო სივრცეს შიშთან გასამკლავებლად. აშენებს ბარიერებს და ღობე-ყორეს თავდასაცავად. რაზეა დამოკიდებული უსაფრთხოების შეგრძნება თანამედროვე ქალაქში?
ბათუმის ტრაგედიამ უნდა გვასწავლოს, რომ აუცილებელია ქალაქებში ავარიული შენობების რეგისტრირება, მათი ავარიულობის შესწავლა
რისთვის ან ვისთვის ვაშენებთ ასეთ ქალაქს?
საბჭოთა კავშირის შემდეგ კი აუზების უდიდესი ნაწილი გაიძარცვა და დაიხურა. “ლაგუნა ვერე” იყო ერთადერთი, რომელსაც დაარსებიდან 35 წლის განმავლობაში ფუნქციონირება არ შეუწყვიტავს.
მაინც, რატომ არ აქვს თბილისის ქუჩაში ქვეითს უპირატესობა და რა განაპირობებს ჩვენს ურბანულ გარემოზე ავტომობილის მძღოლების ბატონობას?
გარემოვაჭრეობის ქსელები კიდევ უფრო იხლართება, მკვეთრდება და ურთიერთდამოკიდებული ხდება. ეს კი სახელმწიფოს წინაშე ახალი ტიპის გამოწვევებს აყენებს და ახლებური პოლიტიკური ხედვის აუცილებლობას ქმნის.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: