საქართველოში 1990-იან წლებში, განცდილი პოლიტიკური და ეკონომიკური კატასტროფა ადამიანთა ცხოვრების ყველა ასპექტში აისახა. ყველაფერთან ერთად, საჯარო ტრანსპორტის მუშაობაც მოიშალა.
არ მოიძებნება სახელმწიფო, რომელშიც ბოლო სართულის მაცხოვრებელს შეუძლია სახურავის პრივატიზაცია, თანაც დაშენების „პერსპექტივით“.
ზოგადად, როდესაც არეალში მოსახლეობის მატებას სარეკრეაციო სივრცეების პროპორციული ზრდა არ მოსდევს, იკლებს ერთ მოსახლეზე გამწვანების მაჩვენებელი.
დღეს დიდი დიღომი სწრაფად იზრდება. მოსახლეობის რაოდენობაც მატულობს და უსისტემო განაშენიანებით დაფარული არეალებიც.
ამ ესსეში აღწერილი ჩემი სამი „აჩრდილი“ ერთსა და იმავე უბანში მდებარე, მეხსიერების ადგილებად ქცეულ სამ ურბანულ ალაგს უკავშირდებოდა.
ადამიანი ათასწლეულებია აწყობს პირად და საზიარო სივრცეს შიშთან გასამკლავებლად. აშენებს ბარიერებს და ღობე-ყორეს თავდასაცავად. რაზეა დამოკიდებული უსაფრთხოების შეგრძნება თანამედროვე ქალაქში?
ბათუმის ტრაგედიამ უნდა გვასწავლოს, რომ აუცილებელია ქალაქებში ავარიული შენობების რეგისტრირება, მათი ავარიულობის შესწავლა
რისთვის ან ვისთვის ვაშენებთ ასეთ ქალაქს?
საბჭოთა კავშირის შემდეგ კი აუზების უდიდესი ნაწილი გაიძარცვა და დაიხურა. “ლაგუნა ვერე” იყო ერთადერთი, რომელსაც დაარსებიდან 35 წლის განმავლობაში ფუნქციონირება არ შეუწყვიტავს.
თბილისს თავისი მდინარეები თითქოს მარწუხებში ჰყავს მოქცეული და აიძულებს იდინონ მიწისქვეშა გვირაბებში.
როგორ უყურებს დღეს უპრეცედენტოდ მჭიდროდ დასახლებული და ქაოსურად განაშენიანებული თბილისი საბაგირო გზას, როგორც ტრანსპორტის ალტერნატიულ საშუალებას?
ქალაქია ქალაქშიო, გლდანზე ამბობენ და, პრინციპში, ასეა. გარდა იმისა, რომ აქ 170 000-ზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს, ის დედაქალაქის მიკრომოდელიცაა.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
