შე­დე­დე­ბუ­ლი ღა­მე­ე­ბი | ალექს ჩიღვინაძე

რო­ცა ჩა­მა­ვა­ლი მზე ალ­მა­ცე­რად ანა­თებს და­ღუ­პუ­ლი გმი­რე­ბის მე­მო­რი­ალს, ტრან­ს­პორ­ტის წყვე­ტი­ლი ჯაჭ­ვი სიბ­ნე­ლე­ში მა­ნა­თო­ბელ ქვე­წარ­მავ­ლად ერ­თი­ან­დე­ბა. ის ძვრე­ბა კომ­ფორ­ტულ და ცივ ბი­ნე­ბად და­ნა­წევ­რე­ბულ ღა­მე­ში. რო­ცა გა­ჭე­დილ ავ­ტო­ბუ­სებ­ში წვი­მე­ბი ეხ­ლე­ბი­ან ოფ­ლი­ან, მტვრი­ან სა­ხე­ებს, ალ­ბათ ვი­ღაც სა­ცობ­ში გა­ჭე­დი­ლი ფიქ­რობს: თით­ქოს გმირ­თა მო­ე­დან­ზე ყვე­ლა­ფე­რია სი­ცოცხ­ლის­თ­ვის – მდი­ნა­რე და სა­ნა­პი­რო ზო­ლი, ზო­ო­პარ­კი და ცირ­კი, მო­ე­და­ნი და მე­მო­რი­ა­ლი ამ მო­ე­დან­ზე, აბ­რე­შუ­მის ქარ­ხა­ნა და თე­ატ­რი ამ ქარ­ხა­ნა­ში, აუზი და რეს­ტორ­ნე­ბი, ფრან­გუ­ლი გა­სა­ჭი­მი ჭე­რი და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი­ა­ნი ცის კომ­პო­ზი­ცი­ა, და­ბა­დე­ბის დღის ცენ­ტ­რე­ბი და ტე­ლე­ვი­ზი­ა, მო­ხა­ტუ­ლი გვი­რა­ბე­ბი და ხი­დე­ბი, მაგ­რამ ადა­მი­ანს ფე­ხით ვერ გა­უვ­ლი­ა.

იქ, სა­დაც სადღე­სას­წა­უ­ლო დე­კო­რა­ცი­ე­ბის მიღ­მა ყო­ველ­თ­ვის ქვი­შით სავ­სე ტომ­რე­ბი­ა, იქ, სა­დაც მო­ე­დან­ზე მდგა­რი ნაძ­ვის ხის პა­რო­დი­ის შიგ­ნი­თაც ტომ­რე­ბი­ა, ბინ­ძუ­