გადაბარგება | ლაშა მილორავა

ცხოვრებაში რამე თუ ისე მეყლევება, რო მთელი სხეული მიძაგძაგებს მაგის წარმოდგენაზე და სადღაც კუჭის თუ წვრილი ნაწლავის არეში მსუბუქი ტკივილები მეწყება, სახლიდან სახლში გადაბარგებაა. არა იმიტო, რო ბევრი რამეა გადასატანი და რაც გაქვს, იმას ხუთ ყუთში ვერ ჩაატევ, არა, პროსტა თვითონ ეს პროცესი, როცა საგულდაგულოდ წინასწარ შერჩეულ ტოჩკებში განლაგებული ხარახურა და ტანსაცმელი და წიგნები და ა.შ. უნდა აყარო, ჩაყარო და მერე ახალ ბაითზე წინასწარ შეარჩიო ტოჩკები, რო ეს ხარახურა ამოყარო და საგულდაგულოდ, ამჯერად სხვა პრინციპით და მუღამით გაანაწილო, ისეთი მოსაწყენი და უაზროდ დამღლელი პროცესია, მით უმეტეს, ჩემნაირი ადამიანისთვის, ვინც ყველაზე მეტად დროს აფასებს, უფრო სწორად, დროის სწორ მენეჯმენტს და თითოეული წუთისგან თუ კონკრეტული სარგებელი არ ნახა, მაგ მონაკვეთს უაზროდ დაკარგულად მიიჩნევს, რო ის სამი-ოთხი საათი, რომელსაც მთელი ეს სირობა იკავებს, უსასრულოდ გაწელილი მეჩვენება. და მაგას მირჩევნია, მთელი ეგ დრო ერთი კარტოფილის გათლას დავუთმო, ოღონდ გათლილს რო შეხედავ, ისეთივე მომრგვალო ზედაპირი ექნება, როგ