ქალები, ქალები, გვამები, გვამები...
მაისი / ივლისი / 2016
მაგდა პაპიძე ბევრისთვის და, მათ შორის, ნაფიცი მსაჯულებისთვის მხოლოდ ცივსისხლიანი მკვლელია. სხვებისთვის – ფსიქიკადანგრეული ადამიანი. მაგდა პაპიძე მათთვის ერთი კონკრეტული ადამიანი – კონკრეტული დამნაშავეა. მაგრამ კიდევ არიან სხვები, ვინც სურათის აღქმისათვის დისტანციაზე დგებიან და ამა თუ იმ კომპოზიციას რომელიმე ზოგად და ფართო დარბაზის ნაწილად განიხილავენ. მათ თქვეს, რომ მაგდა პაპიძემ ჯერ საკუთარ ბინაში, შემდეგ კი სასამართლო დარბაზში უკიდურესი სიმძაფრით აირეკლა ჩვენი კულტურის კრიზისი. მისი მრავალმხრივი განშტოებები. რომ მაგდა პაპიძემ ცული არა მხოლოდ ადამიანს, არამედ საკუთარ ყოფას, წარსულს და ამ წარსულის ყოველგვარ კვალს მოუღერა. კანონს კულტურული კრიზისი არ აინტერესებს. მაგრამ ის სხვებს გვაინტერესებს. მათ, ვინც შევამჩნიეთ, რომ ცოლის მკვლელი არცერთი ქმრის პირადი ცხოვრება თუ ოჯახს შიგნით არსებული ინტიმური ამბები, მედიაში საქილიკო თემად არ ქცეულა. არცერთ შემთხვევაში არ გვისაუბრია, თუ როგორ სძულდა მკვლელ ქმარს ცოლი. პირიქით, ყველა ვამბობთ ხოლმე, რომ უყვარდა, ეჭვია
