„ღვთისმშობელი სათამაშო პისტოლეტით“ ისტერიის მიღმა

ვენის აქციონიზმის (1960-იანი წლების რადიკალი ხელოვანების მოძრაობა) შემდეგ თითქოს აღარაფერი დარჩა, რაც პერფორმანსისა და აქციის ფორმატში შეიძლებოდა კიდევ გაკეთებულიყო. ამ აქციების ტრანსგრესიულობა, მათი ბრუტალურობა, დესტრუქციულობა ფოტოსა და ვიდეოზეც კი დამთრგუნველია. ვენის აქციონიზმისა და ასევე მოძრაობა ფლუქსუსის აქციებსა და ჰეფენინგებში თითქმის ყველა იმ კონცეპტის დესაკრალიზაცია მოხდა, რომლებიც მანამდე მორალურ თუ რელიგიურ ტაბუებად  არსებობდა ან იმდენად წარმოუდგენელ სისასტიკედ ითვლებოდა, რომლის ფიქრში დაშვებაც კი წარმოუდგენელი იყო. ეს ყველაფერი უკვე ისტორიაა, ყველაფერი ნათქვამი და გაკეთებულია, არავის აღარაფერი უკვირს, თუმცა ხელოვანის ამბოხი არასდროს კარგავს ღირებულებას, თუ ის საზრისის ძიებაზეა მიმართული. ეპატაჟი არ არის აუცილებელი პირობა ხელოვნებაში „გარღვევის“ მოსახდენად.

საქართველოში პერფორმანსის/აქციის ფორმატი და ხელოვანის კრიტიკული აგრესიულობა 1990-იან წლებში სიახლე იყო. ახალი იყო ხელოვანი „სთარის“ ფენომენიც. პარალელურად გაჩნდა კრიტიკული დამოკიდებულება ეპატაჟის ხარჯზე მოპოვებ