ორმოცი
1.
ნაწილს სიშორის ტყავში გაახვევს,
დაარქმევს „სხვას“.
ნაწილს სიახლოვის კანს გადააკრავს,
გაშლის გრძნობების კარავს,
არავის ერთის მეტს შიგ არ შეუშვებს,
თუ ჯანმრთელობამ არ უღალატა,
გიჟით გაჟღენთილი
არ გახდა პალატა.
გრძნობა საზომია მანძილის,
გრძნობა ღვიძილის ან ძილის,
და განსხვავება ახლოს და შორს შორის
ხან ასე მკვეთრია, ხან კი – შემპარავი,
როგორც არავინ.
2.
როცა ეს პროცესი უფრო ფერადია,
მისი ხოლმეობა – ხშირი,
როგორც წამების ისრის ჩამორბენა,
მისი ხმაც ისმის თავისით –
უხორხოდ და ურადიოდ,
როგორც მუსიკა, უდინამიკო.
თამაშს წარსული იწყებს,
დამიპროექტებს, კოშკებს დამიდგამს,
მე უჩემობას ვპირდები,
მან მომავალი უნდა ამიგოს.
გონება ხვდება ხოლმე სამყაროს,
რამდენჯერ სცადა აბა, ამაოდ,
რომ უნებლიე პროექცია
განმარტების ჩარჩოშიც მოექცია.
3.
გვიან გვიანდება,
ადრე ადრე იყო.
4.
მეტია რა ჩარა,
ჩარაზო კარი ან დატოვო ღია.
ფრაზა შინაარსს გაიძულებს,
მით უმეტეს – პოეტური:
სათქმელად ის
მიედ-მოედო თუ რის.
„გარეთ გარითმული,
შიგნით გაკაფული,
მოიტა, ლექსი მირჩიე,
და შენ, აჰა, ფული!“
აზრი დაობდეს ყდებად,
არ დაიცალოს ყულაბა,
ვერ დაეცემა ქადაგად, ყბედად,
თუ გძულს და არ გეიძულება.
შეეშვი, ხედავ, როგორ არ უნდა,
მისი ადგილი არის ზოგადი და ბაზარშია,
შუბლზე აქვს შემოტარებული
უაზრობა თაბაშირის არშიად.
რას იზამ, ანდერგრაუნდი
გვიან გვიანდერძეს.
ღვინისა ღვინოს,
რძის ფერი მიანდე რძეს.
5.
კანონგარეშეა, რაც კანგარეშეა,
და ზღუდეს იცავს შიში-კენგურუ,
ქვეყნიერების ენგური,
დაუღალავი ზამბარა,
ამ ბარემ ხელის ცეცებით
გზა, გასაგნები,
რათა უჩვენოდ გადამთიელდეს.
დაუჯერებელ, დაუჯერებელ, დაუჯერებელ
უფსკრულებს ურჩის ჭურჭლად მოიხმარ,
დაალაგებ სუფრაზე,
ღვინო დალიონ, დალიონ,
რომ ამოიდგან ენა უსიტყვო, უფრაზო,
შენ დაელოდე საღამოს ტრიალს,
მათ მასპინძელი არ გაუბრაზო.
6.
ნუ დაიზარებ, ორაზროვნების
აღმართს ქვასავით დაეწიე,
ადი გორაზე,
თანხმობის ვაკეს დახედე,
ის შენზე იტყვის – ამას დამიხედე,
ქვეითი მაინც არ იყოს,
როგორც მდინარის რიყე!
თვალსაწიერი ანტიკურია
და კანტიკუნტად გიყეფს.
თუ არ გარეცხე ცხელ დროში,
არ ამოუვა ლაქები.
რას იზამ, ახლა შენზეა,
ხელში შეგრჩა სავსე ჭიქა,
დარდი ნუ გაქვს ლამბაქების.
7.
სიმართლე რთულია.
გევეშაპება წარსული
და მომავალი გეხამუშება,
როგორც თბილისში, მტკვარზე თოლია.
მათ აქ რა უნდათ,
გაჩენილებს ზღვების მუშებად.
ღამე შავ შლაპებად აიშლება
და შენ მათ შორის მიდიხარ,
სანახევროდ დაფარული კეფა კეპით.
გზა კაფესთან გაიკაფე,
ეგეც შენი სადგურია,
როგორც მიზანს არ ააცდენს
მოისარი ურია.
მოვა ქირონი:
ამ მაგიდისთვის, რას იზამ,
გადაგვიხადო უნდა ქირაო,
სხვა დანარჩენი ჩვენზეა,
გამასპინძლების უკიდეგანო ღამე გვაქვს,
შენ შეუკვეთე, რასაც ისურვებ,
არ მოგერიდოს,
რომ ფანტაზიის შეკრა ირაო.
შენც თადარიგი დაგიჭერია,
მიგიყვანია ქირად ირემი
ჩრდილების ჭალიდან
და შეუკვეთავ სასმელ-მოსაწევს.
ნორმა ორმოა,
ხოლო ხელოვნება,
თუკი გაწერინებს,
აკია თოკი და ბაწარი.
8.
ორად-ორი კამათელი
ხუთმა თითმა ჩაიხუტა,
მუჭი სმენად გადაიქცა,
ცერმა წიბო მოუსინჯა.
წიგნაკების სამყოფი
მოკლე გზებით გაქუსლა
წყვილმა, კოპლებიანმა,
ეგეც, თუ თავს არ იქებენ,
გეგონოს, თოხარიკები.
ამბის მოქმედი გმირები
გამართლებას სიტყვებივით
ერთმანეთში ეძებენ.
პოულობენ? რა გითხრა.
9.
ანარეკლი
ჩამოდგი, ჩამოარიგე
საღამოებად,
და შეამოწმე,
თუ აქეთ-იქით
დღე და ღამე
საღად მოება.
საკმარისად არნაქები
მუქი ლურჯი ლარნაკების
ჭიქურია გამჭვირვალე კანი,
რომელსაც უჭირავს ორი სიზმარი.
შუქის მახე ახელს
ოდნავ თვალს,
სახლში შესულ თვალს
დარჩენია გარეთ თმა,
რომელმაც სახელდახელოდ
ორივე იქვე გარითმა,
რომ რომელიმემ არ მოიწყინოს –
ლარნაკმა, ლარნაკგარეთმა.
ანარეკლია ეკლიანი
კანის კანონი,
კანი კანონის.
10.
ცუდად ამოკეცილი ფეხი ხომ დაგბუჟებია
ისე ცბიერად, რომ ვერ შენიშნე,
ვიდრე წამოდგომა არ სცადე ამაოდ.
იმდენ ხანს, იმდენ ხანს,
როგორც ჩანს, იმდენ ხანს
ვიჯექი, ვიყავი გაუნძრევლად,
რომ დამიბუჟდა მთელი სამყარო:
ვეღარ ვგრძნობ შორს რომ მთებია, მათ;
ვეღარ ვგრძნობ მთების წინ რომ კორპუსებია, მათ;
ვეღარ ვგრძნობ ეზოებს მათ ქვეშ;
ვეღარ ვგრძნობ ქუჩებს მათ შორის;
ვეღარ ვგრძნობ სადარბაზოებს, კიბეებს, კარებს, ბინებს;
ვეღარ ვგრძნობ ბინადრებს და უსახლკაროებს;
ვეღარ ვგრძნობ სტუმრებს და მასპინძლებს;
ვეღარ ვგრძნობ ქუჩებს და მანქანებს –
ყველას ერთად და ყველას ცალ-ცალკე;
ვეღარ ვგრძნობ მოედნებს და ვერც ტროტუარებს,
ვეღარ ვგრძნობ მძღოლებს, მგზავრებს და ქვეითებს,
ვეღარ ვგრძნობ მაღაზიებს და ჭრელ საქონელს, მათში მოგროვილს;
ვეღარ ვგრძნობ შენობებს;
ვეღარ ვგრძნობ გვამებს სასაფლაოებზე და ვეღარც საფლავის ქვებს ვგრძნობ;
ვეღარ ვგრძნობ ხეებს და ბუჩქებს, ვერც ერთ მცენარეს ვეღარ ვგრძნობ;
ვეღარ ვგრძნობ ასფალტს, ქვებსა და მიწას;
ვეღარ ვგრძნობ ღრუბლებს და ფრინველებს;
ვეღარ ვგრძნობ ღამურებს, მწერებს და ვირთხებს;
ვეღარ ვგრძნობ ძაღლებს და კატებს, დიდს და პატარას,
ყველას ერთად და ყველას ცალ-ცალკე;
ვეღარ ვგრძნობ ხიდებს და მდინარეებს.
ვეღარ ვგრძნობ ყველა გაჩენილის განწირულობას;
ვეღარ ვგრძნობ ყველა მომაკვდავის უკვდავებას;
ვეღარ ვგრძნობ ადამიანების და სხვა არსებების გრძნობებს;
ვეღარ ვგრძნობ ვერავის, ვერაფერს, რაც ამ ქალაქშია ან მის გარეთაა უსასრულობამდე.
ახლა მითხარი, ახლა ხომ ხედავ, ახლა ხომ გესმის,
სად წამსვლელი ვარ ან რისი მაქნისი ვარ,
ვიდრე დაბუჟება არ გამივლის.
ამიტომ მაცალე.
11.
დაღლა დამახალა
ღამის ბახალამ.
ქუჩა გაიხსნა თასმასავით,
ფეხი არ დაიდგა, დროზე შეიკარი!
სექტემბერია, ბნელდება,
ლომს ეპარება ასე მასაი.
ქარმა არ მალოდინა,
ქარმა არმაგედონის,
ხელი ხეებს რიგრიგობით
ჩამოართვა ეზოში,
რამეს თუ იზიარებდა.
მერე, როგორც რაპირა,
ქარი ქარქაშში ჩაეგო,
ვითომც აქ არაფერი.
12.
მოდი, ერთმანეთს შევახვედროთ
დრო და ადგილი.
დავთქვათ ორივე,
როგორც ზღაპარში:
როდის-როდის, სად იყო და სად.
დრო და ადგილი შევარჩიოთ,
როგორც ხელსაწყო,
როგორც ჯიუტი გაჯეტი,
რომელიც არ დაგვივიწყებს.
როცა დრო მოვა,
მე შენი ასლი იქ მესტუმრება და გამიღიმებს,
თუ ჩემი ასლი შენ გესტუმრა ამასობაში,
როგორც შევთანხმდით.
ჩვენ ერთმანეთის ასლებს ვხედავთ,
ჩვენ ერთმანეთის ასლებს ვხვდებით,
ჩვენ ერთმანეთის ასლებს ვეხებით,
ჩვენ ერთმანეთის ასლებს ვშორდებით.
ერთის კანიდან მეორისაში გადაბარგება
და სამყაროდან სამყაროში გადაბიჯება შეუძლებელია.
მაგრამ ასლები ისეთია, წყალი რომ არ გაუვა.
რადგან ასლები ისეთია, წყალი რომ არ გაუვა,
მოდი, მე და შენ მაინც შევხვდეთ,
მოდი, გავცვალოთ ასლები მაინც.
რას შეუძლია, რომ გადალახოს შეუძლებლის უსასრულობა?
უდავობის, უეჭველობის
და თავისთავად ცხადის
სიყალბიდან
ასე კინწისკვრით გაგდებულებს,
მე და შენ რომ ვართ,
თავშესაფარი ერთადერთი აქვთ –
სამყაროების უსასრულობა,
რომელთა შორის, როგორც ხედავ,
ასეთი წყვილიც მოიძებნება,
ერთმანეთის ასლიანების.
მოდი, მეასლე და გეასლები!
13.
მორი, მორიგი, ვერ გავთალე, ხე ვერ მოვჭერი,
სახელდახელოდ შემოტმასნილ
საწნახელში ფეხით ჩავდექი,
გამომეცალოს, ღონე დაღვინდეს.
მოვა ქეიფის დრო, ყელგამშრალი,
მტევნების ფიქრი დადუღდება:
- სამადლობელი მაინც არა გვაქვს
და კიდევ კარგი, რომ არ დაგვინდეს!
14.
ჩვენ ჩაკეტილი კედლით
ვართ განსხვავების მხარეს
და თავი მოგვაქვს საგანგებო საგან-ნივთებად.
თუმცა კედელი გულის სიღრმეში არის ფხვიერი,
მაინც გლუვი და შეუვალია,
და ამ მხარეს
გონებითურთ ჩვენნაირი ბითურების
არაცოცხალ-ცოცხალი
ტანების და სხეულების განსხვავება
თითქოს განგებ დაამყარეს.
მაქვსო ტაქსის ფული,
გავაჩეროთ და სადამდეც გვეყოფა, გვეყოფა,
ქალაქი კედლების კარიერია.
ჩამოვიაროთ, მოვძებნოთ,
კედლებს ყოველთვის კარი ერია.
შორს კი ნუ წავალთ, არ გვინდა ტაქსი,
ან საერთოდაც ნუ წავალთ.
ის მეორე მხარე
უახლოეს კედელშია გაფანტული.
თითქმის გაქვავებულები აქვე დაველოდებით,
როდის შეიკრიბება,
რომ ცალ-ცალკე
შეგვისუნთქოს კედელში.
15.
ყოფნის ქსოვილში არყოფნა ჟონავს,
მეტ მატიანეს ანესტიანებს.
დროდ მოეკიდა ობი,
მობი-დიკი ეგონათ.
მოედნის თავზე გადავიარე,
გამხადა ხიდის მხედარი.
მანქანები მაქმანობენ,
ვითომ სადმე მიდიან.
16.
ცნობიერება ცბიერია.
ეს ყველაზე შინაგანი შენ რაც გგონია,
ჩვენ რაც გვგონია, თითოეულს, უშინაგანესი,
ეს შეგრძნებები, გრძნობები და მენარევი,
რამენაირი ცნობიერება
სინამდვილეში გარეთაა და გარეთ ხდება,
სადაც გარეთში გადმოაბიჯებს უგარეთესი.
ასე ისტორიის შორეულ კიდეზე,
თუმცა შუამდინარეთში
და ზღვის ნაპირთან
ფეხი შემოდგეს სამეფოებმა
ურის და უგარითის,
როცა გაკვანძეს ქალაქებად სიტყვის თასმები.
გაიმეორე, მიდი, გარითმე,
დაგვიანება გვანაგვიანებს,
რაც საჩქაროა – მოცდას არ ითმენს.
17.
ცალი ქარია რქა არქაული
ქალაქის შუბლზე,
წინ ეწირები წიქარას.
მიდი-მოდიან
ვადამდე უვინაობო
ადამ და ევიანები.
გრძნობა გრძელდება გრილი გამოცემით,
რომ არ აორთქლდეს ან გაიყინოს.
უნებლიობის დაღი
აღიზიანებს თვალს,
აქ არაფერი განზრახ არ ხდება,
არც წასაკითხად,
უავტორო
და არა ერთი,
მოსჯა მესიჯის.
18.
ჟანგიანო, ხომ არ გაგიჟდი,
შენ ხომ არ აფრენ,
რას ეკიდები და რას გაურბი,
გელოდება სამუდამო სიარაფრე,
და შენზე უფრო ჟანგიანი გემი მახეა
და გარეგნობით შენს ანარეკლზე
არანაკლებ მაიმახია,
და გადაგარჩენს, და გადაგარჩენს,
რადგან დელფინი სულკალმახია.
გემი ნაპირს მიადგება
და ეგ ნაპირი შენზე ახია,
მაგრამ გადაგარჩენს,
რადგან დელფინი სულკალმახია
და უნდა ენდო,
როგორც ვაგონი ენდობა რელსებს.
ამ ბოლო რჩევით
გემშვიდობები აქ მე:
არც იალქნობა, არა აფრობა,
რომელსაც თავისკენ იზიდავს ფსკერი და ხმელეთი,
არაა შენი საქმე,
გელოდება სამუდამო არაფრობა
და ფარფლებიანს მიჰყევი მეგზურს
და შეელიე, რასაც კაცს ქაფი აფიქრებინებს.
19.
ძველი საბარგო მანქანა,
გადამტანი და გადამზიდია დრო ნიმუშების,
აწმყო საჭეა და მოსახვევებს აჭიანურებს.
თავზე დაფრინავს დრონი მუშების,
რას გამოაპარებ სიკვდილის თვალს,
მოდი და ნუ ვიქნებით ქარქაშივით პირქუშები.
შესაბამისი, შესატყვისი და სათანადო
თუ არ იქნები – არ იქნები,
არ აიშვები ძარაზე.
თავი რად გინდა ანონიმური,
არ ჩაიგდები არც აინუნში,
თუ შენი ხელით დაემშვიდობე, ბორტი ჩარაზე.
20.
– ამის იყოს, საკმარისი
საქმე რისი ყოფილა?
წასულია ამის საქმე,
თავს სხვას აკეთებინებს;
და გატეხილი იარაღი გადასაგდებად
ვის დანანებია, მე დამენანოს!
შენ შეელევი მოშლილ შალაშინს,
შესანდობარიც დაგილევია,
წესს აუგებენ მღვდლები,
აცვიათ კანაფორები.
ხდება ხოლმე, რომ ქუჩიდან
ყველა ნაბიჯი აკრეფილია,
თავები ბეწვზე კიდია, მაინც დადიან,
გეახლებიან მადიანად,
თვითონ ლუკმები უქმეების,
მოგერთმევიან.
21.
გაექანება მექანიზმი, გზა იმზირება,
დატერფილია, გაუტკეპნიათ ბორბლებითაც.
როცა ჩაივლის მძიმე საბარგო,
გუბეს შეარხევს სუსტი მიწისძვრა, ორბალიანი.
ღმერთი თუ არა, სამყარო
შეიქმნებოდა როგორ, აბა და?
აგრილდა, წვიმს სისულელე, თავსხმაა,
მოიცვი და ისე ჩადი დაბლა,
თუ გაქვს, საწვიმარი, ლაბადა.
ღამემ გაბედა, გაბედაურდა,
კვალად ტოვებს ფლოქვებით
მოოქროვილ ვიტრინებს,
შორს მაინც არ წავა, ნუ მისდევ,
დილამდე აქ იტრიალებს.
უკან ვბრუნდები, არ მეჩქარება,
ხილი ვიხილე და ნაწვიმარიც ამშრალა,
ლიფტი იღება კარებად.
22.
და თუ წარსული სარეველაა,
სად იკარგება მომავალი?
სულ ეს აწმყოა შემოტმასნილი, გეხამუშება,
ყელზე და მაჯებზე მატყლის ჯემპრივით იკბინება.
დაბალჭერიან ამ ოთახებს და დერეფნების სივიწროვეს
რატომ ხდება, რომ ყოველთვის
ისევ წარსულის თესლები ისაკუთრებენ ბინებად.
იქნებ მისამართი, აწმყოს მისამართი, ახლას მისამართი
ისეთია, რომ მას ვერ აგნებს მომავალი, ვერ პოულობს,
რადგან წარსულის ჰგონია, ერთ-ერთი წარსულის
სხვა მრავალს შორის. ან ამათ რა დალევს,
რა ამოწურავს და ქოთნებივით ოთახებში დააბინავებს.
აწმყო რა გახდა ასეთი მიუგნებელი,
რომელი გვალვა არ გადაივლის,
მდინარეს წყალი დაუბრუნდება, ნავი ინავებს.
სად ვნახო, თორემ იქნებ მასწავლოს მომავალმა,
როგორ არასოდეს დავბრუნდე აწმყოში,
როგორ დავიკარგო ისე, რომ გზა ვეღარ გამოვიგნო,
ხოლო შემთხვევით თუ მოვადექი, ვეღარ ვიცნო
და მეც წარსული მეგონოს, ერთ-ერთი მრავალს შორის,
და ძებნა განვაგრძო,
ვიხეტიალო ტროტუარიდან ტროტუარზე,
ქუჩიდან ქუჩაზე, სადაც სააბრეთია
და ხალხი ახლოვდება წუთებივით.
როგორც ნაწვიმარს, სახეს შეიმშრალებ.
აწმყოს მისამართი შუბლზე აწერიათ
ქალებს და კაცებს, ბავშვებს და მოხუცებს,
ახალშობილებს და მომაკვდავებს,
ყველას სხვადასხვა, ყველას თავისი,
შენი არავინ იცის, შენსას ვერავინ მიგასწავლის.
აი, ვიტრინა, სარკედ ივარგებს,
მაგრამ შუბლზე და მთელ სიფათზე,
თითქმის უკვალოდ წაგიშლია,
დაღის კვალია, აღარ იკითხება,
ან შენ რა გეგონა, ხომ ხალხი ხაოიანი პირსახოცია.
არც კი იციან, რომ სათვალავი მათი ოცია
და ოცი წელი მოანდომა ოდისევსმა
მომავლიდან შინ დაბრუნებას, თავის აწმყოში,
რომელიც დახვდა სავსე სარეველა სასიძოებით,
მშვილდ-ისრით გამარგლა წარსული
და მხოლოდ მაშინ დაიბრუნა
ნამდვილი სახე, უმისამართო.
ახლა მიამბე, როგორია უწარსულობა,
ვერც მომავალი რომ ვერ მიაგნებს,
ახლა შენ იცი, როგორ გამართობ.
23.
თვე შემობრუნდა,
დამთბარია სექტემბრის ბოლო.
მე იმ მოხუცი, მკაცრი ქალივით,
რომელიც სამკურნალო ბალახს
კრეფდა და აშრობდა,
მე იმ მოხუცი ქალივით
ავკარგიანი ვყოფილიყავი,
ამდენ დროს არ დავკარგავდი.
ავდივარ, როგორც კიბეზე,
მე სადღაც ხელცარიელი.
რამდენიც არ უნდა დაკარგო დრო,
იმდენი მაინც დარჩება,
რომ თარიღებით დაიშანთები.
თუ მით უმეტეს?
აი, ქალაქის ხელისგულზე
საფლავის ქვები შემოდგმულია,
როგორც პერონზე თარიღებით სავსე ჩანთები.
24.
თავის ძალ-ღონეს ალღო აუღო,
მაღალ სართულზე წყალი,
ამოეზიდა პოეზია.
დროსაც ამოაქვს ცა მიწიანად,
დროც საათებად დაკუნთულია.
დრო ჰორიზონტის ყბაში ჩავარდა
და ყველგან მისი ხსენება ისმის,
ეტყობა, ქელეხს უმართავენ
და ზელენ ტალახს
და ნარბენი ბავშვებივით იტკიებენ ელენთას.
25.
ჩემი ნადავლი შავი ქლიავი,
ხუთი კოლოფი წითელი ასტრა არის
და ნაწვიმარი, შავი საღამოც.
ასე ჯობია, ვიდრე მთელი დღე შემოგასაღონ,
დროზე დაბრუნება თუ ვერ მოასწარი.
და სხვაც ნადავლია,
აი, დამათრო, მე დრო დავლიე.
დადე მახვილი დამოკლესი,
გამოვა ნიშანი გამოკლების.
ფლანგავს, ანიავებს
ღამე შავ ქლიავებს.
26.
მზის დასრულებას დაადევნა,
ქალაქმა მხრები აიჩეჩა,
სადაც ვიწროა ქუჩა-ლავიწები
და წუთით წყდება ყველა წვალება.
როგორც მაჯაზე ღილით
სახელო ჭრელი ხალათის,
აწმყოს წარსული და აწმყოს მომავალი
შეკრულია აწმყოს ახლათი.
რას არ აიტანენ ხოლმე მიწები,
მოდის ადგილი აკაპიწების.
27.
გრძნობ, რომ
გჯერა, რომ
იცი, რომ
ამ სამეულის საერთო რომი,
ის მოკლე გზაა, რომელიც
მიდის ყველგან,
სადაც წაისვლება სველი და მშრალი,
ზღვისა და ხმელეთის გზით ან ჰაერიდან,
და ნუ გეგონება, ოდესმე რამეს აერიდე.
რადგან სინამდვილეში ასე სამგზის იზომება
ვინმეს სიღრმე და სიგრძე-სიგანე,
რომლებიც დაბზარულია
განზომილებებს შორის
სამოქალაქო ომებად,
ამიტომ შენზეც ვერავინ იტყვის
და ნურც შენ იტყვი შენს ანარეკლზე
– წყალი არ გაუვა!
აუვადოებ, გეგონოს,
რასაც აქვს უდავოდ ყავლი,
ამ უდავობის წყევლით.
რომზე დგას ეგ იმპერია –
შენი მე, შენი „მეოდი“.
ფეოდალივით ხარ მეოდალი
და რაც კი გეკუთვნის,
ისე გეკუთვნის,
როგორც დროებით მოთამეშე
ბავშვს – წინაპრების მედალი.
28.
შენ ქამანდარი იყავი,
შენ დაასწარი პირველმა,
მდევარი გაამეორე.
სუფი პოეტი
ტანით ვარჯიშობს,
არა თანდათან, არამედ
თან დაიწუროს და თან დაღვინდეს
რომ მტევნებიდან გონების ღვინო.
მოგცლია, თავი ეჭიროთ,
ვითომ კიდევაც დაგვინდეს.
გაიმეორეს, გაიმეორეს, გაიმეორეს,
სხვა მაგათ მეტი რა შეუძლიათ,
მიბაძვა გულის მოგებას ლამობს,
ჯანდაბად მინდა მე თეორია,
სწორიც რომ იყოს, თუ მეორეა.
29.
თუ ქვეითი ხარ, როგორ გამოვა, არ გაიარო.
ქუჩის წინა და ბოლო
სიტყვაობები
კიბეებია და ლიფტის შახტები.
მაგრამ მათ შორის დღე ღრუბლიანი, უმზეოა,
უბელო ჩრდილსაც ვერსად ნახავ,
ვერ მოახტები.
ეგ არაფერი, მალე აინთებს ღამეს ქალაქი
და საძოვარზე გამოაჭენებს
გაუხედნავი ჩრდილების რემას.
მსუბუქია მათი ფლოქვები,
როგორც ახსნილი ბოქლომები და მოქლონები.
და შენი ჩრდილის ზოგი აზრი,
რომელიც ბაცი სისხლივით მოსდის,
რას იზამ, უნდა აღიარო,
უცნაურობის მიუხედავად
(თუ, მით უმეტეს, გამო?)
სავსებით საღია რომ!
30.
თუ შენს გონებას ენის კანი აქვს,
დრო უნისკარტებს, ისკარიოტელი,
არაერთი ნისკარტით,
როგორც კარტოფილს – ჩანგალი.
ჩანგალი ანგელოზია,
შუამავალი და საბაგირო
შორის თეფშის და მოშიებულის.
აქა-იქ, სადაც ქალაქია,
ალვებს, კვიპაროსს
ლუკმა ღრუბელი ცასთან მიაქვთ.
ვიდრე გასძვრება სიქა და კანი,
გონებამ რა თქვას, რა დაიბაროს?
31.
იტყვიან, მიზნის ტყვეა რომ ტყვია.
ამბობენ, გონების მთავარი საქმეა
მსგავსების ძებნა და პოვნა,
რათა მიაგნოს დიდსა და პატარა
განმეორებად ფორმებს
და ყოველივეს პატრონ პატერნებს,
მხოლოდ რომელთა წყალობით
რამეს გაუგებს წარსულს,
ცოტათი მაინც განჭვრეტს მომავალს.
ორივე მხრიდან ასე ალესილი
აწმყო ბასრია, ასრიალდება,
და სასიკვდილოდ დაჭრილი
სივრცე იცლება დროისგან.
32.
ვაგონ-ვაგონ ვაგონდები,
ახლოვდება ხიდები.
ძილმა სიზმარი მუქთად მოგცა,
რადგან იყო დაკაწრული ან დაგითმო იაფად,
ხათრი მეც გამიწია.
გაგვაცილებს ვაგზალი
და აქაც ცრუ ლიანდაგით.
33.
ღარიბო, შენს აღარობას
დაუშენ და უშენობას,
როგორც აქოშინებულ
წვიმას, სადმე სახურავს.
გარეთ დარჩენილ ჭურჭელ-მუშამბას
რამეს უამბობ.
ხალხი კი ზოგჯერ ხარბი შიშია,
უშენობასაც ისე მოაშენებს,
როგორც ქალაქში შუშაბანდიან ლოჯებს,
ხოლო სოფელში ფრინველ-საქონელს,
რამენაირად ჯიშიანს.
34.
რას არ მიედ-მოედო
შენი მე, შენი მეოდი.
შენ, მეოდალო ფეოდალივით,
რას არ დალევდი.
მოკვდავის ყავლი
იზომება მტკავლით
და ნაბიჯით იზუმება.
თოხით ამოღებულ ღელეს,
წამოწვიმს, დაატყობს ღელვას,
ხიდი რად უნდა გუბეს ტალახის,
ფეხი თუ გადალახავს.
ცა სადღაც გადაიკეცა,
მზე კი გაუყვა ლიანდაგს,
ქალაქი გაზოლიანდა.
ეს იყო ერთი ჩათვლემის წინ და
უკვე სიბნელეს გაზოლინის
ხროვა ხრავს და მალე ყეფს.
ღამემ ჩაიცვა შავი წინდა,
გადადის მალაყებს.
35.
კარგია, კარი გიღიმის,
როგორც საკბილოს,
და ფათერაკი, ადრეც იაფი,
კიბედ მოადგა, შენ გელოდება,
რომ თავი თვითონ გამოიფატრო.
შუქის აგენტი
დილით აგენთო
და გითვალთვალებს
სწრაფი მიგნებით,
რომ ნაომარი სახლის
ოთახებივით გამოშიგნული
თავიც მიეცი
და გაუტანე ქუჩის ჩაქუჩებს,
როგორც სანაგვეს წიგნები.
შენი თუ კენტი იერი
ქარმა ვერ დაძრა და ვერ გახვეტა,
მასაც მიიბარებს კონტეინერი.
36.
ვინც ახლა ხდება – ცოცხალია,
ვინც მოხდა – აღარ. დაღარავს
წვიმის წვეთები მტვრიან ტროტუარს,
რომელიც ერთმანეთს უსალმოდ,
დაუყვედრებლად ახვედრებს
უკვეს და ჯერკიდევს.
რა გაეწყობა, რადგან ხარ, უნდა ხდებოდე,
როგორც ირეკლება რამე ანარეკლი,
თუნდაც მქრქალი ქალის იყოს და
ენატრებოდეს, როდის ვიტრინებზე აღარ იტრიალებს.
თვალსა და ხელს შუა ისედაც რომ ხდება,
ზოგმა არ იცის
და მიეტანება
ზედმეტ დიეტას.
37.
უნდილი დილის გაკაპასებით
დასაწყისიდან ქარიანდები.
ქალაქში უკვდებათ ძმა,
გარშემო არიან დები.
მერე კი ვნახოთ, როცა აცივდება,
გამომადგება ქურთუკი თუკი,
ღამე კი დრაფის ძველი პალტოა,
შეჭამა შუქების ჩრჩილმა.
პატარა კასრმა ოდესღაც
ამ ქალაქისკენ ღვინო ატარა.
უკვე აკეთებს სალტე სალტოებს,
კასრის ფიცარსაც აღარ ალტობენ.
38.
„ალბათ ღირსია, იგემა სამაგიერო!“
ნედლი ამბავი ასე გატეხეს,
დიაგნოზივით მიაგნეს ნიგოზს
და ორ ლებანზე ამოიკითხეს,
როგორც შრიფტი ბრაილის,
დაჟინებული სიგიჟე და რამე ბრალი.
რადგან ჯიბრი იბრიალებს,
გადმოგვხედავენ ნიშნის მოგებით,
როგორც ქალაქის უბნებს –
თავ-თავიანთი სმოგები.
ნაბიჯებს ისევ ასფალტში თესავ,
მოხუცი იყო თითქმის კაფანდარა
და ხელი მკლავზე მოკიდესავით,
აზრია სიტყვების სკაფანდრი.
39.
არა დანიის, არამედ
ასე იტყოდნენ სარდინიელი
და ქართველი მეზღაპრეები:
ბითურო, თუ რომელი
ადათის თადარიგს დაიჭერ,
მაგის მიხედვით
ან უნდა იყო,
ან გზას გაუდგე
არა-იყო-რასკენ.
დროის ქალაქზე გადმოდგებიან
მღვდელი, მოლა და რაბინი,
ჩაივლის მოგვი მოგვიანებით.
ქალაქი დიდია,
რამე ახალი მოგვეფიქრებინა,
ძველი სანაგვე ან აგვერჩია,
მეტი რა არის გარშემო მაგის.
მომავალია სხვა არაფერი
მომარაგების გარდა,
შენ კი მარაგი არ აგირჩევია.
არც ქომაგია და არც ვექილი,
და ცრუ ნაპირი წევს წალეკილი.
40.
აფერუმ მის სინატიფეს,
გაუგებრობა ვინც დაგვამადლა
და გვამად ლაბირინთს
არარსებობის,
ადრე თუ გვიან,
მისცა თითოდან თითო ჩვენგანი.
ზოგან ჩოგანი მოიგონე,
ზოგან – ვოლანი,
გაჭიმე მკაფიო ბადე.
ცა მოიქუფრა,
თან დაიჭმუჭნა,
ცივმა ნიავმა წამოწვეთა,
უცნაური მოდის სუფრა.
სიკვდილმა ხელი მოითბო,
ხელი გამოკრა დემოკრატიას
და, როგორც ყბედი სიჩუმეს,
დემოკრატია ატიალებს ატელიეებს,
გარეთ გამოაქვს მანეკენები.
ქუჩაში გროვდება ბევრი მანეკენი,
მონათლა ხალხად მან ეგენი.
ამასობაში ორმო ცის
მაგიერობას გასწევს,
სუფრას დაერქვა ორმოცი.
