ხუთი ხანდაზმული საკუთარ სივრცეს ეძებს
ქართული პროგრამიდან ფილმები გამარჯვებულთა სიაში ვერ მოხვდა, თუმცა ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული და უტყუარი, მძაფრი ემპათიით გაჯერებული ფილმი იყო ცირა გვასალიას სადებიუტო, 50-წუთიანი ნამუშევარი – „ოთახები“.
თბილისის ხანდაზმულთა პანსიონატში მცხოვრები ხუთი ადამიანი – ხუთი დოკ-პერსონაჟი – ვიოლა ცომაია, შოთა ბიძინაშვილი, პავლე ბულალაური, უშანგი ჩიკვაიძე და რიმა ოკომციანი – პრობლემას აწყდება: საცხოვრებელში სარემონტო სამუშაოები იწყება და ისინი კარგავენ ოთახებს, რომლებიც მათი ერთადერთი პრივატული სივრცე იყო, სულის მოთქმის, მშვიდი განმარტოების და ფიქრის ადგილი. ისინი უზარმაზარ საკონცერტო დარბაზში გადაჰყავთ – ხმაურსა და სიცივეში.
90 წლის შოთა ჯერ ეკლესიის მაკეტის აწყობას იწყებს, შემდეგ, პანსიონატის ეზოში, პატარა ეკლესიასაც აშენებს; ყოფილი მოკრივე, 84 წლის უშანგი ვარჯიშით ინარჩუნებს ფიზიკურ და სულიერ მხნეობას; 69 წლის პავლე კი ჩიტებს აპურებს და პარალელურად, ზამთრის ტანსაცმელს უქსოვს თავის დას და მეგობრებს... – ასე ცდილობენ გმირები საკუთარი „ოთახის“ შენარჩუნებას.
ცირა გვასალიას ფილმში (იგი თავად არის ოპერატორიც) კამერა გარემოს ნაწილად იქცევა; ის თითქოს დიდი ხნის „შეჩვეულია“ ხანდაზმულთა ყოფასა და მათ განცდებს. ამის გამო იქმნება შთაბეჭდილება, რომ მაყურებელიც ამ ხუთი ადამიანის ცხოვრების თანამონაწილეა და ბუნებრივად იმსჭვალება მათ მიმართ ემპათიის განცდით. ეს ფილმს ზომიერებას ანიჭებს და სახიფათო სენტიმენტებისგანაც იცავს. არანაკლებ ფასეულია ატმოსფეროს შექმნის მცდელობა და ე.წ კონტრაპუნქტი, რომელსაც რეჟისორი კადრშიდა მონტაჟისას ახერხებს (მაგალითად, ერთ კადრში მოქცეული სტალინის პორტრეტი კედელზე და ეკლესიის მაკეტი).
„ოთახებში“ არანაკლებ მნიშვნელოვანია ე.წ. წინარე განწყობის შექმნა, რაც მხოლოდ კარგად ჩატარებული წინასწარი კვლევითაა შესაძლებელი შეიქმნას. ეს იგრძნობა არა მხოლოდ პერსონაჟების კამერასთან შეჩვევითა და ბუნებრივი დიალოგებით, არამედ მთლიანობაში, ატმოსფეროს, ხმაურისა და ფერების ზუსტი შენარჩუნებით.
ფილმს ასევე უჩვენებენ თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალზე. თუ ჯერ არ გინახავთ „ოთახები“, სწორედ ეს შანსი გამოიყენეთ და შეამოწმეთ საკუთარ თავში ემპათიის დოზები.
