ამირანი | ზურაბ კიკნაძე

ამ უკანასკნელ სამ ათეულ წელზე მეტია, რაც ამირანის ეპოსზე ვლაპარაკობ საუნივერსიტეტო თუ საჯარო ლექციებზე. ბევრი მიწერია მონოგრაფიულად თუ სტატიის სახითაც, ასევე – გაკვრით, სასხვათაშორისოდაც დამიწერია მასზე. თუმცა, ჩემდა გულდასაწყვეტად, ჩემს ნარკვევ-ნააზრევს გამოხმაურება არ მოჰყოლია. ვფიქრობდი კი, რომ ჩემი შეხედულება ამ ეპოსზე არღვევდა მასზე შექმნილ ტრადიციულ სტერეოტიპულ კლიშეს და, შესაძლებელიც იყო, სამეცნიერო თუ სამწერლო საზოგადოებაც კრიტიკულად აფასებდა. თუმცა, ესეც კი უთუოდ სასარგებლო იქნებოდა ავტორისთვის იმ აზრით, რომ ამოიყვანდა მას სტერეოტიპის აბლაბუდიდან, რომელშიც, კრიტიკის თვალს მოკლებული, ნებსით თუ უნებლიეთ, გახვეულიყო. მაგრამ ახლა, ვპასუხობ კითხვას, თუ როგორ გამოხატავს ამირანის მითი ერის მისწრაფებებს და ჩემს წინანდელ ნარკვევ-ნააზრევს წინ ვურთავ ერთ მოსაზრებასაც, რომელიც საჯაროდ არასოდეს გამომითქვამს, არადა, სწორედ ამირანის ეპოსი, მისი საზრისი კვებავს ამ მოსაზრებას:

მიუხედავად იმ საყოველთაო პიეტეტისა, ხალხური შემოქმედებისადმი რომ განვიცდით, არის ხალხურ სიტყვიერებაში ისეთი