აქ შეიძლებოდა ყოფილიყო ამ სტატიის სათაური
15 წლისა რო არ გავეთხოვებინე ჩემ გამოყლევებულ მშობლებს, იქნებ მესწავლა რამე და ახლა აქ არ ვმდგარიყავი, მარა, ბლიად, ვინ მისცათ მაგის ტვინი. ტიპებმა, გინდა თუ არა, ნამეტანი აღგზნებული ხარო და დროზე უნდა ჩაგაბაროთ პატრონსო, უეჭველი ვინმესთან დაწვებიო. აი, ხო არიან რა ეგეთი ბავშვები, სულ რო სიმპატიური ბიჭების ან ლამაზი ნახევრად შიშველი ქალების ფოტოებით აქვთ აჭრელებული კედლები, სარკესთან რო ატარებენ ყველაზე მეტ დროს, ცეკვაზე რო გიჟდებიან და მაკიაჟს რო არ იშორებენ. ფეხებს რო თორმეტი წლიდან იპარსავენ, მალე რო უნდათ დაქალდნენ, მკერდი გაეზარდოთ და ყველა ხედავდეს მათ სილამაზეს, ეგ მასტი ვიყავი და მაგაზე ღელავდნენ ჩემი მშობლები. რას წარმოიდგენდნენ, რო უკვე ქალიშვილი აღარ ვიყავი. პრინციპში მეც მაგიტო უფრო გავყევი იმ ყლეს. ერთმა ჩემმა თანასოფლელმა მასწავლა და ზუსტად მასე მოვიქეცი, მანამდე არ მივეცი, სანამ დორბლის მოსვლამდე არ დათვრა. მივეცი რა, დაეძინა სექსის დროს. მეორე დღეს, სისხლები დავახვედრე, ოღონდ არ მკითხოთ საიდან მოვიტანე, გული აგერევათ.
მოკლედ, ესე შევეტენე არაქალი
