ბუნაგი

თეფში გამოვლოკე. პირი ოქროთი მაქვს დამძიმებული. უპირველესად კბილებს ვგულისხმობ. დანარჩენზეც ოდესმე ვისაუბრებ. სანამ ბალადის წერას დავიწყებ, აუცილებლად უნდა ავიდე მეზობელთან. შემთხვევით ამოკითხულ ორიგინალობას ვინარჩუნებ და კარზე ვაკაკუნებ. კაკუნზე ვერ მცნობს, თუმცა ვარაუდობს, რომ მე ვარ. სამზარეულოშია. ნიჟარაში დახვავებულ თეფშებს ჩაქუჩით ხელში ეთამაშება. უმჯობესია, ჯერ დარეცხოს და შემდეგ დაამტვრიოს. ქცევის ორდინარული ლოგიკა აქვს. ცხიმიანი თეფშები ეფექტურად სკდება. ჩემი კაკუნის რიტმი სხვაა. დიალოგი გამორიცხულია. კაკუნს ვაგრძელებ, ფეხს არ ვიცვლი. რა უცებ აღებს კარს, დამაჯერებლად გაბრაზებას არ მაცლის. სანამ მოსამართლეობის უფლება ჩამოერთმეოდა, წვერს ყოველდღიურად იპარსავდა. ჩაქუჩი საბედისწერო ლურსმნის ჩასაჭედებლად მომზადებულ ნოესავით უჭირავს. მოულოდნელად, მზერას ჭერისკენ ანაცვლებს, ისე, თითქოს, ღვთაებრივ ნიშანს, რომელიმე დამხმარე სამართლებრივ აქტს ან უზენაეს საკანონმდებლო რეგულაციას თეთრი ფერის კირისგან ან ინტერნეტის სადენებისგან ელოდებოდეს. თავით-ფეხებამდე გაოფლილია. არაფერზე ეტყობა სიფრთხილე და მარჯვე ხელოსნის კონცენტრაცია, რომელიც თითის დაზიანებისაგან დაიცავდა. მას წინა დღეს მკვდარი შვილი ესიზმრა და უთხრა, რომ ჩაქუჩის კაკუნი არ აძინებს. უბრალოდ კი არ უთხრა, უძილობით ჩაწითლებული თვალები მიაპყრო და გაბრაზებით, მრისხანედ დაუყვირა: მორჩი ჩაქუჩით თამაშს! მოსამართლეს ოდნავ იმაზე მეტად გაოფლილს გაეღვიძა, ვიდრე ახლა დგას... ჩაქუჩით მაღალფარდოვნად დააკაკუნებ, უფრო ჭეშმარიტად, უფრო ჰაერგამჭოლად, მეუბნება და ხელში მაწვდის. გრძელი წვერი უხდება. ვიღაც სასიამოვნოს მაგონებს. ან მღვდელს. ან მამაჩემს. ჩაქუჩს ვართმევ და პირდაპირ შუბლში ვუმიზნებ. ძირს გდია. ოთახში შევდივარ. მაგიდაზე ერთ-ერთი პოლიტიკური პარტიის საარჩევნო პროგრამა დევს. იქვეა კონსტიტუცია და საბავშვო ბიბლია. ამბების კითხვა მეც მიყვარს. ბოლო დროს მხოლოდ ახალ ამბებს ვკითხულობ. ყველაფერი, რაც ერთ კვირაზე მეტი ხანგრძლივობისაა, მოსაწყენია. ერთგვარი ზიზღითაც კი ვუყურებ. რედაქტირებული ზიზღით. გაწონასწორებული სიძულვილით. ტელევიზორი ჩავრთე. დიდი, ფართო ეკრანი. დრო რომ მქონდეს, აუცილებლად ვუყურებდი რამე ფილმს. იქნებ სერიალსაც. უპირატესობას ფუტურისტულ თემებს ვანიჭებ. ტექნოლოგიური სამყარო, ალტერნატიული მომავალი, დისტოპია, ვარსკვლავური კარიბჭეები... მაგრამ ახლა მეჩქარება. გულის სიღრმეში ვნანობ დროის განსაზღვრულობას. ვიცი, დროვ, ვიცი, რომ მომეტევება. ორი საათით ან ერთი დღით ეკრანთან მიჯაჭვულობის სურვილი სულ უფრო მეძალება. პულტს ჯიბეში ვიდებ და სამზარეულოში შევდივარ. მაცივარი თითქმის ცარიელია. სამი კვერცხი. ერთი წითელი ბულგარული. რამდენიმე ყველის ნაჭერი პოლიეთილენის თეფშზე. ძვირადღირებული ყველია. სწრაფად ვიგდებ პირში და ფასს ენით ვეხები. იქვე მიწყობილ მწვანე ხახვს ვაყოლებ, ნაგვის ურნას ხელში ვიღებ და შემოსასვლელში დაგდებულ მეზობელს თავზე ვაყრი. საბედნიეროდ, ბევრი ნაგავია. სისხლის კვალი თითქმის აღარ ჩანს. გალეშილი ღორივით ნაგავში გაწოლილა. პულტს ჩემი ანაბეჭდებისგან ჯემპრით ვასუფთავებ და მარჯვენა ხელში ვუდებ. სანამ ბალადის წერას დავიწყებდე, ორი საქმე მაქვს დასასრულებელი. უფრო ზუსტად, ერთი დასასრულებელი, მეორე დასაწყები. ბოლომდე მიყვანას არ ვჩქარობ, რადგან ბალადის დაწერაც მალე მომიწევს. ვწელავ – გადადების ოსტატობას ვეუფლები. სახლში ავედი და ნომერს ვკრეფ. ოთხ ციფრს ვკარნახობ, გაზის მრიცხველის ჩვენებას. ახლა მხოლოდ ერთი საქმე მაშორებს ბალადის წერას. ინდუსტრიული ბალადა უნდა დავწერო. შეიძლება დისიდენტურ თვითტკბობასაც გავეთამაშო. მთავარია, ტექსტი თანამედროვეობისგან დავიცვა. რამდენი სათქმელი დამიგროვდა. დამძიმებული პირი სიარულში ხელს მიშლის. ხვალ კარვით უნდა წავიდე. ჯერ არ ვიცი, სად, მაგრამ ამ დაქონილი სიტყვების სიმძიმისგან თუ არ გავთავისუფლდი, მთებზე ფიქრიც კი უადგილოა. დაბლობებზე სიარული არაფერს მძენს. მაღლა, სულ მაღლა უნდა ვიარო. შეიძლება ღმერთიც შემხვდეს და მკითხოს, დროს როგორ ატარებ? ხომ არ დაღლილხარ? რა დამღლის, ღმერთო. შენც ხომ კარგად იცი, დაღლა საუკეთესო საშუალებაა დასვენებისთვის. კი ვიცი, ეგ დანამდვილებით ვიცი. რა იქნებოდა, ღმერთიც ადამიანი ყოფილიყო, ცოტას ვისაუბრებდით და ბევრს გავიგებდით. აღარც ბალადის დაწერა დამჭირდებოდა და ამ ოქროსაც პირიდან გამოვიფერთხავდი. ჩემს შეყვარებულს პირდაპირ თითზე დავაფურთხებდი. თანახმა ვარ, რა თქმა უნდა, თანახმა ვარ, მეტყოდა ის. აქლემი მოდის. კუზი დამიქნია. გეგონება, ისე ვერ ვხედავდე. მოსალმება გავარვარებულ ჰაერში გაიბლანდა. მეც დავუქნიე. ჩემს კუზში ბევრ ცხიმიან წიგნს ვინახავ. წვრილად დაჭრილი სალას ნაჭრები. ქარი წიგნის ფურცლებს აშრიალებს. საქმეზე მივდივარ-მეთქი. ხომ გითხარი? გვიან არა, მალე დავბრუნდები. ჰო, როგორც კი სახლში ვიქნები, გადმოგირეკავ. ტელეფონს ვთიშავ. ნივთებს რომ არ ვეჯაჭვებოდე, საერთოდ გადავაგდებდი. პირში რა გაქვს, რას ღეჭავ მანდ? არაფერი, მასწავლებელო. ჩვენც დაგვაღეჭინე ერთი. რა აცინებს ერთი ამას? ბავშვებო, კითხეთ ერთი, რა აცინებს? შენ კიდევ ეგ ცინგლები მოიწმინდე. პერანგის სახელოთი იწმენდს. სად ისწავლე ეგ, საიდან მოდიხარ? ზრდილობა შენ არ გაქვს და უზრდელობა შენ არ შეგიძლია. ექსკურსიის მერე ტყეში პიკნიკი გვექნება. რა ამბავია ამდენი ქათმის ბარკალი? მშობლების შეთქმულებაა? კარტოფილი მოვიტანე. შემწვარიც მაქვს და მოხარშულიც. კონტეინერში ან ჯამში ვერ ჩააწყვე?! სად გაიზარდე? ოთახში ვიზრდებოდი. ძირითადად საწოლში. ეგღა გაკლდა, მიგექარა და ოთახიდან გამოსულიყავი. არა, რას ამბობთ! მხოლოდ სკოლაში და ისევ უკან! კარგი, ახლა დაწყებულ საქმეს უნდა მივხედო. საკუთარი ცნობიერების რუკას ვხაზავ. დასავლეთიდან აუცილებლად ზღვა მესაზღვრება. მუქი შინდისფერი ზღვა. სისხლის ტალღები ჩემი ფანტაზიის კლდეებს ასკდებიან. იქით ცუდად აშენებული ჯებირებია. მათ თვალსაჩინოდ უსუსურ შემკავებლობას ვგრძნობ, მაგრამ დანგრევას ვერ შევძლებ. ზღვაში ბევრი პატარ-პატარა უმნიშვნელო კუნძულია. ჩაძირვისთვის განწირული. სანამ ჩაძირულან, იქნებ ვინმეს გადარჩენაც მოასწრონ. ზღვის სანაპიროს მეორე ნახევარი ურბანიზებულია. აქ ერთი დიდი ქალაქია, რომელიც ბავშვობაში ავაშენე, სანამ მამაჩემი მოკვდებოდა. მამაჩემის სიკვდილის მერე სხვა ქალაქში გადავედი. მოკრძალებულ, პროვინციულ ქალაქში. დაუსრულებელი შენობებითა და აქა-იქ მიტოვებული ამწეებით, ქალაქი უმეტესად დაცლილია. გასწვრივ კოხტა სოფლებია. შევეშვათ ზღვას. პირდაპირ მთებში ავიდეთ, ზღვისგან ორასამდე კილომეტრითაა დაშორებული. უფრო სწორად, მთათა სისტემა. რამდენიმე მარადიული მყინვარწვერით. ეს გულია, სხვადასხვა პერიოდში ცისკენ ამაყად აზიდული, იმედით სავსე და იმედგაცრუებისგან გაყინული. ეს მწვერვალები მისი შთამაგონებლად ამაღლებული ეროზიაა. ქანების დაპირისპირება. გორაკებსა და სიმწვანით დაფარულ პატარა ტყეებზე ვერაფერს ვიტყვი. თავისუფალ დროს ამ მოგონებებში გავჩერდები და სუფთა ჰაერს ვსუნთქავ. ჩამქრალი ვულკანი ხსენებადაც არ ღირს, ტურისტულ ცნობისმოყვარეობას თუ აღაფრთოვანებს. გრძელი მწვანე ზოლი მდინარეა, წყალუხვი და საშიში. ამაზრზენია, როგორც წესი, სიზმრებზე თევზაობენ. ბანაობა, თვითმკვლელობას როცა გადავწყვეტ, მერე. ეს გაუდინარი ტბა ჩემი სიყვარულია. რამდენიმე ერთად. ერთმანეთს შეწყალმცენარებული. ვრცელი, მშვიდ რხევაში მონუმენტური და მარადიული. ჩრდილოეთიდან ჭაობებით გარშემორტყმული. საქმეები რომ არა, მაგრად მეძინება, უზურპატორო! წინააღმდეგობრივი განცდები მჭამს და უფრო ტკბილად ვგრძნობ კვების სიამოვნებას. როცა ეს ლიტურგია აღსასრულს მიუახლოვდება, დავრჩები ცალ ფეხზე შემდგარი, ხუმარა და მშიერი. სოციალური შიმშილის გასტრონომიული ქანდაკება. შენს წყლებში ვეღარ დავინახავ საკუთარ თავს, ყლიდან შენი მუტლის შემხმარ, შემომწიფებულ წვენს რუდუნებით რომ ვიცლი. ფხვნილივით მოყრილს... დამტვერვა. და ყოველ ჯერზე, როდესაც ასოსთავს შენი ვნების შერჩენილ მტვერს ვაცლი, ტკივილით ვივსები, ისე არა, როგორც შენი პირი ივსებოდა თესლით, არც შენი შიგნეულობა, უფრო ისტერიული სრულყოფილებით ვივსები, დეტალურად განვიცდი მთლიანობის დანაწევრებას. ჩემი ტვინი ქაოსში ფართოვდება, უძილობით და გადაღლით, სასმლით და თამბაქოთი გამომშრალი. მაზოხისტური დაწვრილმანებით მახსოვხარ, უნაკლოდ! ჩემი ტკივილი გადადის სიამოვნებაში, ჩემი უსუსურობა გადადის განვითარებაში, ჩემი ფრჩხილი სხვის ეზოში. ერთი საათი. მხოლოდ ერთი საათი მჭირდება, ჯუჯა საქმის დასასრულებლად. შემდეგ დიადი საქმეთწარმოების, მარმარილოს უკვდავებაზე პრეტენზიის ჯერი დადგება. მანამდე კი როგორმე უნდა მოვახერხო საკუთარი თავის იატაკიდან ამოტეხვა. ერთი საათი, ვეუბნები საკუთარ თავს, ნუთუ ასე ბევრია? ასე ცოტაა? ამ ერთი საათის წარმოდგენაც გაშინებს. იმის ნაცვლად, რომ მტკიცედ ჩახედო თვალებში, გაურბიხარ, ერთ საათს აძლევ უფლებას, დაგამციროს, დამფრთხალს გიყუროს... ბალადის წერის მეშინია და მაგიტომ. სავალდებულო დასაწყისის წინაშე პირისპირ დარჩენის მეშინია. ნეტა, ჩემი მეზობელი როგორაა? შეეზარდა მისი გვამის სიმყრალე ნაგვისას თუ ვერა? როგორ მიიღეს სუნებმა ერთმანეთი? სუნებს რა შეაყოვნებს, საყვარლებივით ჩაეხვივნენ. და მეცხრე წუთს იშვა ახალი სუნი. სამოცი წუთი. უბადრუკი სამი ათას ექვსასი წამი. ჩანთაში ძლივს ვსვამ. ამოხტომას ცდილობს. ჩანთა შევკარი და მხოლოდ პატარა სივრცე დავტოვე, თავი რომ ამოყოს. სამარშრუტო ტაქსიში ეჭვის თვალით მიყურებენ. ეჭვის ცხვირით მყნოსავენ. ჯერ ჩემს ჩანთას და მერე მე. თქვენი შვილები ყოველდღე დამპალ ჰამბურგერს და იდეოლოგიაში ამოთხვრილ სოციალურ მობილობას მიირთმევენ და თქვენ კიდევ ჩანთაში ბლოკნოტის ნაცვლად ჩამჯდარი კატა გაოცებთ. მე და ვეტერინარს ძლივს გვიჭირავს. ხელზე რამდენიმე ადგილას დამჩხაპნა. სისხლი მომდის. ვეტერინარი რაღაც სპეციალურ ჩანთას იღებს და შიგნით სვამს ისე, რომ ნემსის გასაკეთებლად ადგილი დატოვოს. არ გვემორჩილება. ნემსი კინაღამ ხელში შეატეხა. დედალია, ხო? დედლები აგრესიულები არიან, – ამბობს ვეტერინარი. კი, დედალია, ჟან-პოლი ჰქვია. ჟან-პოლ ბელმონდო მოგწონთ? არა, სარტრი. და საერთოდ, ჩემი კატა არაა. მეგობარმა ფილოსოფოსმა დაარქვა ასე. მარქსისტი კატაა. მარქსისტი ფემინისტი. გული მერევა მაგათზე. დღეიდან აცრილია, ვეღარც მარქსიზმს დამართებს ვინმეს და ვეღარც ფემინიზმს. ხუმარა ქალია ვეტერინარი. ან იქნებ კაცია. არ ვიცი, კარგად არ დავკვირვებივარ. ჟან-პოლი ჩემს ჩანთაში გადმოვსვი და წამოვედით. დამშვიდებულია. თვალები ცელქად აღარ დაურბის. ზომიერ აგრესიას და სიფრთხილეს მაინც ინარჩუნებს. სახლში დავბრუნდით. რა მძიმე ერთი საათი გადავიტანე. დაკაწრული ხელი საპნით დავიბანე. ახლა დროა. ჰო, გულში წარმოთქმაც არ მინდა რისი დროა. ვინმეს ხომ არ დავურეკო? გამოვიდეს. რამდენი ხანია ფილოსოფოსი არ მინახავს. კონცეპტდამოკიდებული. მწერალი და მწერალი? ბოლოს ორი კვირის წინ ვნახე. ბალადა კი აღმატებული რამეა, მაგრამ მეგობრების დავიწყებას ვერ გააბათილებს. ყველას დავურეკავ. უკლებლივ. გამოვიდნენ. ერთმანეთი ვნახოთ. როგორ მომენატრეთ, სათითაოდ ვეტყვი, რომ მომენატრნენ. მეზობელზე მოვუყვები. ამ პოლიციისგან გამორიცხული არაა, დამაპატიმრონ. ბალადას გისოსებშიც დავწერ. არა, მეზობელზე არ მოვუყვები, მერე დანაშაულისთვის ხელის დაფარებაში არ დასდონ რომელიმეს ბრალი. ბალადაზე დაველაპარაკები. მოვუყვები, რის დაწერას ვაპირებ. ეგ ხომ უკვე მოვუყევი. ყველას ცალკე და ერთადაც. რამდენს ვლაპარაკობ, სჯობს დავრეკო. ტელეფონი დასატენია. საწოლზე გდია და დროდადრო სასოწარკვეთილ ხმებს გამოსცემს. ზუსტად ასე ვეგდე. კი, მახსოვს. ჩვენ უკანასკნელად ვწევართ ერთად. შენი ტუჩები ისე დევს ჩემს მკერდზე, როგორც მკვდარი მოლუსკი ხავსიან ქვაზე. შენი ტუჩები წევს ჩემს ტუჩებში, როგორც ჩვილი ვიწრო კუბოში. შენი ტუჩების ნერწყვი რჩება ნიკაპზე, როგორც ლოკოკინას სველი კვალი ფანჯრის მინაზე. მიიზლაზნებიან შენი გვამი ტუჩები. თვალს ეფარება მათი მოწითალო სიკაშკაშე და მზის ნიღბები ენაცვლებიან. შეიძლება ნიღაბმა აღსარება თქვას? თუ აუცილებელია, ჩამოძვრეს სახიდან და სადმე სხვაგან, ხოჭოსავით ფეხქვეშ შეგიძვრეს. რამდენ ხანში იქნებით? კარგი, გელოდებით. ხმაზე არაფერი, ფეხქვეშ ნიღაბს ვაკავებ და არ ისრისება. კაი, რომ მოხვალთ მოგიყვებით. სად შეძვრა? იმათ მოსვლამდე უნდა ვიპოვო.