ცეკვა, რომელსაც ვერავინ წაგვართმევს
– მოვიფიქრეთ სახელი.
– აღარ იტყვი?
– ოღონდ უნდა დამიჯეროთ, რომ ზუსტად ესაა, რაც გვჭირდება.
– თქვი.
– ხორუმი.
– რატომ?
– გამარჯვების ცეკვაა.
– მაგრამ მარტო კაცები რომ ცეკვავენ?..
– და რატომ უნდა ცეკვავდნენ მარტო კაცები? ავდგეთ და ჩვენ ვიცეკვოთ, ყველამ...
– მივითვისოთ.
– ისე, მეც მიფიქრია მაგაზე.
– იყოს ხორუმი.
– იყოს ხორუმი.
– როგორ დავწეროთ?
– Horoom...
– Horoom... ეგაა.
ყველაფერი ბევრად უფრო ადრე დაიწყო.
სხვადასხვა ქალაქში, სხვადასხვა სახლში.
სხვადასხვა სკოლაში დავდიოდით, სხვადასხვა ეზოსა და ბაღში დავრბოდით – სხვადასხვა სათამაშოთი, სახელმძღვანელოთი, კლასგარეშე საკითხავით... მერე ნელ-ნელა მივხვდით, რომ ჩვენს თავს რაღაც ხდება, თუმცა, ამის შესახებ არსად წერია, არსად გვასწავლიან. სხვებს არ ვგავართ: არის რაღაც, რაც განგვასხვავებს მათგან, ვისზეც ჩვენს წიგნე
