ძალადობის ენაზე | ეკა ქევანიშვილი

თავიდან, საერთოდ ვერაფერს ხვდები, საერთოდ. თან, პატარა ხარ და ამაზე ბევრი არაფერი გსმენია. მაგრამ როდესაც ერთ დღეს ეს ხდება და უსიამოვნო შეგრძნება ჯერ მუცელს გატკიებს, მერე კი, შეიძლება, გულისრევაც დაგეწყოს, ეჭვი გხრავს, რომ მთლად ნორმალურად არ მოგექცნენ.

ეს ხდება – ნიშნავს, გეხებიან. ეს ხდება – ნიშნავს, იმაზე დიდხანს გიყურებენ, ვიდრე სხვები. ეს ხდება – ნიშნავს, ისეთ რამეს გეუბნებიან, რომ ვერ ხვდები, ხუმრობად უნდა მიიღო და გაატარო და ასე გადარჩე, თუ, ყვირილი ატეხო, მაგრამ აქ თვითცენზურა გერთვება – გოიმი არ ვეგონო, ფიქრობ.

თან, აბსოლუტურად მარტო ხარ. რაც უფრო პატარა ხარ, მით უფრო მარტო ხარ. ვის ეტყვი? მეგობარს? ვაითუ, ენა მიიტან-მოიტანოს. მასწავლებელს? ის – მშობელს ეტყვის. შეიძლება სამასწავლებლოშიც მოაღოს პირი. დედას? რა გარანტია გაქვს, რომ გაგიგებს? და დუმდები დიდი ხნით. გაურკვეველი დროით. აუტანელი მოთმენით იტენები, თუმცა ყოველთვის იცი, რომ სხეულში ფეთქებადი ბომბი გიდევს, რომლის წიკწიკიც არასოდეს მოგცემს მოსვენებას.

„ალბათ, ასე ხდება“, – თავს იმშვიდებ და საკუთარ