ეკრანზე და ეკრანს მიღმა
უკვე მეჩვიდმეტე წელია, დეკემბრის პირველი კვირა თბილისის კინოთეატრებისთვის ნიშნავს უჩვეულო რეჟიმს და არატიპურ მაყურებელს. ამ დროს ქალაქში საერთაშორისო კინოფესტივალი მიმდინარეობს. კავკასიის რეგიონის კინოინდუსტრიისათვის თბილისის კინოფესტივალი ერთ-ერთი საკვანძო ღონიძიებაა. ჩამოდის ასზე მეტი პროფესიონალი, შეგვიძლია ხელი ჩამოვართვათ კლასიკოსებს, შევაფასოთ ასზე მეტი ახალი კინონამუშევარი და მსოფლიო დონის კრიტიკოსებთან ჩავებათ დიალოგში.
ამიტომ სინეფილებიცა და ორგანიზატორებიც ამ დღეებში ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ ევროპულ არტ-ჰაუს კინოს კანის, ბერლინისა და ლოკარნოს პათოსით შევხვდეთ, უფრო სწორად, შევხვდეთ ისე, რის საშუალებასაც დაფინანსება და ჩვენი ქვეყნის ევროპული გაქანება გვაძლევს.
აი, კინოკრიტიკოსები მოსეირნობენ ფოიეში: „ტრიუფოს წიგნის შესაძენად მოვედი და ბარემ დარდენებზე შევივლი, დიდად არ აქებენ, სხვათა შორის...“
ავანგარდსმოწყურებული ქართველი კინომოყვარული: „რატომ გაიხსნა „როზა ლუქსემბურგით? მაგის ნერვები მაქვს?“
ქართველი კინოკლასიკოსი: „რა მანერაა პოპკორნით შესვლა დ
