ფარსი, ანუ განმეორების კანონი

მიშელ ფუკოს აზრით, არსებობს სტრატეგიები, სტრატეგების გარეშე. შესაბამისად, ძალაუფლება ანონიმურია და, ამდენად, არც იმას უნდა ჰქონდეს მნიშვნელობა, ვინ იმყოფება მის სათავეში. პიროვნებები, ძალაუფლების მპყრობელებად რომ წარმოაჩენენ თავს, მხოლოდ სახელებია იმ სიმპტომის, რომელსაც ძალაუფლების ისტორიის აქტუალური სტადია განასახიერებს. ანონიმური ძალაუფლება ადამიანის ფიგურად გადაიქცევა და, როგორც ბერძნულ თეატრში ჩნდებოდა მექანიკური მოწყობილობის მეშვეობით რომელიმე ღმერთის გამოსახულება, ისე ჩნდება აქაც ძალაუფლების მპყრობელი, რათა ადამიანებს შორის მოუგვარებელ კონფლიქტებს წერტილი დაუსვას და სცენაზე გათამაშებული ტრაგიკული ისტორია ლოგიკური დასასრულისკენ წარმართოს.

კლასიკურ საბერძნეთში ტრაგედიები ერთჯერადი შესრულებისათვის იწერებოდა. ყველა ბერძნული ტრაგედია – „მიჯაჭვული პრომეთე“, „მეფე ოიდიპოსი“, „ელექტრა“ თუ „მედეა“ – მათი შექმნის ეპოქაში მხოლოდ ერთხელ სრულდებოდა. როდესაც ტრაგედიების განმეორებით თუ სერიულ შესრულებაზე გადავიდნენ, ტრაგიკული ხელოვნება უკვე დიდი ხნის მკვდარი იყო. შეიძლება ამაში ის აზრ