ახალი შოფრულები - ინტერვიუ ქართულ-ფრანგულ მუსიკალური პროექტის წევრებთან Murman Tsuladze

ინდიგო: Мurman Tsuladze როდიდან არსებობს როგორც მუსიკალური პროექტი, რა შემადგენლობით და რომელ ქვეყნებში, ქალაქებში, თუ სულაც მათ საზღვრებზე, იქმნება თქვენი მუსიკა?

Murman Tsuladze: (მურმანი/ბაჩო წულაძე) 2014/2015 წლებში ჯერ ბელგიაში დავიწყე მუსიკის კეთება. შემდეგ შვეიცარიაში ვცხოვრობდი და იქაც ვუკრავდი. ერთი სიტყვით, სადაც შემეძლო ყველგან ვუკრავდი. თავიდან სულ მარტო ვიყავი, შემდეგ მუსიკოსებიც ავიყვანე, მაგრამ მალევე გავყარე. ძალიან „როკს“ უკრავდნენ და მე ამ მუსიკას ვერ ვიტანდი. რეპეტიციებზე ვითომ „პახმელიაზე“ ვიყავი ხოლმე, რომ არ დამეკრა. ერთი წელი მუზა საერთოდ დამაკარგინეს. ამას რომ მივხვდი, შევეშვი ბენდს და შვეიცარიაში წავედი. შვეიცარიაში სტუდიაში ადგილი დამითმეს და პირველი სიმღერები იქ ჩავწერე. აქეთ-იქით დავდიოდი ავტოსტოპით და ხან საფრანგეთში, შვეიცარიაში და ხანაც ბელგიაში კონცერტებიც მქონდა. ამ პერიოდში ზაურიც (Lucas Nunez Ritter) შემომიერთდა და ერთი წელი ერთად ვუკრავდით. შემდეგ კრიკორაც (Victor Gascon) მალევე დაგვემატა.

2015 წლამდე მურმან წულაძე ხალიჩების გამყიდველი და დიდი ბიზნესმენი იყო აბრეშუმის გზაზე. ბოლოს კი მუსიკის კეთება გადაწყვიტა, რადგან მუსიკა ნაკლებად სახიფათო საქმე აღმოჩნდა.

ინდიგო: როგორც ვხვდებით, თქვენ ახლა ყველანი პარიზში იმყოფებით. როგორი დამოკიდებულება გაქვთ საფრანგეთში განვითარებულ მოვლენებთან - მემარჯვენე ძალების გააქტიურებას როგორ უყურებთ? სად ხედავთ ამ კონტექსტში თქვენ თავს როგორც არტისტებს?

Murman Tsuladze: (ზაური) ცოტა დეპრესიული სიტუაციაა ჩვენთვის, როგორც ხალიჩების გამყიდველებისთვის. ხალიჩაზე პირბადის გაკეთება გვიწევს და ძალიან ძნელია, რადგან შეუძლებელია ხალიჩაზე პირბადით ფრენა. ყველა ჩვენი კონცერტი უქმდება და ძალიან რთულ სიტუაციაში ვართ. მარტის შემდეგ უამრავი კონცერტი გაგვიუქმდა. საფრანგეთში გაჩერება არ გვინდა და ვეძებთ ისეთ ადგილს, სადაც პანდემიის შეზღუდვები არ მოქმედებს. აქ ახლა ისეთი სიტუაციაა, რომ ტუალეტის ქაღალდის საყიდლადაც კი სპეციალური საბუთია საჭირო, სადაც ეწერება, რომ სწორედ ტუალეტის ქაღალდის საყიდლად აპირებ გასვლას.

(კრიკორი) რაც შეეხება ტერორისტულ აქტებს, ეს საშინელებაა რა თქმა უნდა და უკვე თითქოს ყველანი მივეჩვიეთ ამ ყველაფერს და ეს ჩვენი ყოველდღიურობის ნაწილი გახდა. ეს უკვე რელიგიურ საკითხებს სცდება და საფრანგეთის საზღვრებსაც. უფრო პოლიტიკური თამაშების ნაწილია და ამ ხალხსაც (ტერორისტებს) თავისი მიზნებისთვის იყენებენ. ამას ემატება ინდივიდუალური დეპრესია და გულგრილი საზოგადოება, რომელიც ამ ადამიანებს არ ეხმარება. ესაა ყველაზე დიდი პრობლემა.

(მურმანი) ჩემი აზრით, „შეშლილ“ ხალხს არ უნდა ჰქონდეთ რელიგიასთან შეხების საშუალება. საქართველოშიც ასეა. ძველი ბიჭები მიდიან „რელიგიაში“ და ახლა ეკლესიებს უდგანან სათავეში. ჩემი აზრით, „შეშლილი“ ხალხის მიღება მსახურებაში უნდა იკრძალებოდეს. მათ სამედიცინო დახმარება სჭირდებათ და არა ეკლესია, როგორც თავშესაფარი. ეკლესიაში მათი ფსიქიკური მდგომარეობა უფრო რთულდება და ისინი რაღაც საკითხებს თავისებურ ინტერპრეტაციას უკეთებენ. რელიგიაში კიდევ ამის უამრავი მიზეზის პოვნა შეიძლება.

ინდიგო: ერთ-ერთ ფრანგულად ჩაწერილ ინტერვიუში, რომელსაც youtube-ზე გადავაწყდი, ინტერვიუს ბოლოს უკრავთ რუსული ჯგუფის Бутырка-ს სიმღერას „А для вас я никто“. ქართულ კონტექსტში ამ მუსიკას ე. წ. „შოფრულებს“ იგივე „მარშრუტკის მძღოლების მუსიკას“ (მაგ. მერაბ კაშია, ბუჭუნა ა.შ.), „ქართულებს“ ან სულაც „ბაზრობის მუსიკას“ უწოდებენ. თქვენი მუსიკის მოსმენისას დილეტანტისთვისაც კი მაშინვე ჩნდება ასოციაცია სწორედ ამ მუსიკალური კონტექსტისა. უკრავს Murman Tsuladze „ახალ შოფრულებს“?

Murman Tsuladze: (მურმანი) კი, როგორ არა. მაგ მუსიკას მე „ჩახვეულებს“ ვეძახი. „შოფრულებიც“ არსებობს და ბევრი სხვა რამეც. ერთმანეთშია არეული ეს ყველაფერი. ძალიან მიყვარს ეს მუსიკა. ბავშვობაში ვერ ვიტანდი და ახლა პირიქით. თან იმდენი მასმენინეს, რომ ბოლოს შემიყვარდა.

ინდიგო: და მაინც, რამ დაგაბრუნათ ამ მუსიკასთან, რასაც ახლა „შოფრულები“ ვუწოდეთ?

Murman Tsuladze: (მურმანი) ბავშვობაში სომეხ მეგობრებთან ერთად გერმანიაში დავდიოდი ხოლმე დისკოტეკებზე და სულ ასეთ მუსიკას ვუსმენდით მთელი გზა. მთელი ღამე სულ ეს მუსიკა ისმოდა. რაღაცას თითქოს მახსენებს. ბავშვობაშიც ამ მუსიკას ვუსმენდი. სინამდვილეში, კარგი მუსიკოსები არიან, მაგრამ ხანდახან უბრალოდ სტილი აკლიათ. კარგი მელოდიებიც აქვთ და თუნდაც ის, რომ ხშირად გადაჭარბებულია ყველაფერი, ეგეც მომწონს, რადგან ჩემთვის ძალიან „cool“ მუსიკა უკვე სნობურია. მუსიკის სფერო უკვე ძალიან სნობური გახდა ყველგან.

საქართველოში ამ მუსიკას უფრო ქართველი ებრაელები და ქართველი სომხები უკრავენ და უფრო ორიენტალური ნოტები აქვთ. ზუსტად ეს მიზიდავს ყველაზე მეტად. საქართველოში ხომ სულ ევროპასა და ამერიკის მიმართულებით იყურებიან, არადა საქართველო ჩემთვის აზიაა. მაროკოელი შეყვარებული მყავს და ძალიან ბევრი ქართული სიტყვაა არაბულში და სპარსულშიც. ირანელები ვინც გავიცანი, სულ ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ერთი კულტურის ნაწილი ვიყავით. თურქებთანაც უფრო ახლოს ვართ, ასე მგონია, ვიდრე იგივე რუსებთან ან ევროპელებთან. თურქეთში როცა ვარ, სულ მგონია, რომ საქართველოა. უბრალოდ, ცოტა კიდევ უფრო გახსნილი საქართველო.

ინდიგო: ფრანგულენოვან სივრცეში ქართულად სიმღერაზე მინდა გკითხოთ: რატომ გადაწყვითეთ ძირითადად ქართულად გემღერათ და ვის ელაპარაკება ამ მუსიკით, ვიდეოებით და ნარატივით Murman Tsuladze? ვინ არის მისი წარმოსახვითი აუდიტორია?

Murman Tsuladze: (ზაური) ძალიან საინტერესო კითხვაა. არ არის საჭირო ყველამ ინგლისურად ვიმღეროთ და თან ყველამ ერთ სტილში. რატომაც არა ქართულად? ჩვენ გვინდოდა რაღაც ისეთი გაგვეკეთებია, რასაც სხვა არავინ აკეთებს. ფრანგულად რომ გვემღერა, ყველა სხვა დანარჩენ ფრანგულ პროექტს დავემსგავსებოდით. თანაც ფრანგულად ტექსტების წერა ძალიან რთულია ისე, რომ „cheesy“ არ გამოგივიდეს.  

ინდიგო: როგორ გამოიყურება ტექსტების წერის პროცესი? მურმან, თქვენ წერთ ქართულად და მერე თარგმნით ფრანგულად, თუ პირიქით?

Murman Tsuladze: (ზაური) ბაჩო წერს ხოლმე ტექსტებს, მაგრამ შეზღუდვები არ გვაქვს. სხვა ენებზეც დავწერთ. არ ვიწესებთ საზღვრებს ენების კუთხით. Murman Tsuladze მხოლოდ ქართულად სიმღერა არ არის. ის ამაზე მეტია.

ინდიგო: თქვენს სახელებზე რომ გკითხოთ - რატომ მურმან წულაძე, ზაური, კრიკორი. მურმანი თქვენს ბაბუას ერქვა, არა?

Murman Tsuladze: (მურმანი) კი, ის აქ არის. მარტო ის არა, მეორე ბაბუაც. მაგარამ ამ სახელმა უფრო მოგვხიბლა. ჩემი ბებიაც მომღერალი იყო, მაგრამ როდესაც ძმა მოუკლეს სიმღერა შეწყვიტა. კრიკორის სახელი მოდის იქიდან, რომ მისი ბაბუა თითქმის ასი წლის წინ თბილისში დაიბადა. და ზაური იმიტომ რომ, ზაური ჩვენთან ყველაზე უფროსია ასაკით.

ინდიგო: ჯგუფში სხვადასხვა კულტურული თუ ნაციონალური კონტექსტიდან წამოსული მუსიკოსები ერთიანდებით: საქართველო, ბელგია, საფრანგეთი. რა აზრის ხართ დაჩქარებული გლობალიზაციის ხანის ამ მონაპოვარზე, როცა ადამიანები და მათ შორის ხელოვანები, დროში და სივრცეში, პერიფერიიდან ცენტრში, ძალიან სწრაფად უკავშირდებიან ერთმანეთს. რა გავლენა აქვს ამას ხელოვნებაზე? ხდება ის უფრო ინტერნაციონალური, მრავალენობრივი და ტრანსკულტურული, თუ პირიქით, ერთ დიდ გლობალურ ქვაბში იხარშება მკვეთრი განმასხვავებელი ნიშნების გარეშე?

Murman Tsuladze: (მურმანი) გლობალიზაცია თან შანსია და თან არც არის. 90-იან წლებში ყველა ან მეტალს უსმენდა, ან პანკს, ან ჰიპ-ჰოპს და სულ ჩხუბი ჰქონდათ ერთმანეთში, რომელი მიმდინარეობა ჯობდა. ჩემი აზრით, ეს უკვე დაიკარგა და მოკვდა. მე პატარა რომ ვიყავი, მაშინაც სხვადასხვა მუსიკას ვუსმენდი და ირგვლივ ხალხი ამას ვერ იგებდა, თუ რატომ არ ვუსმენდი ერთ კონკრეტულ მიმდინარეობას. დღეს უკვე ეს დამოკიდებულება აღარ არის და მგონია, რომ ერთი კარგი მხარე გლობალიზაციის ისაა, რომ ეს მოკლა. უფრო ადვილად შეგიძლია ეგვიპტურ ალბომს მოუსმინო, ან ბრაზილიურს, ან იმას, რაც გინდა და ადრე ძალიან ძნელი იყო ეს. მუსიკისთვის გლობალიზაცია კარგია, უფრო გაიხსნა.

ინდიგო:შეიძლებაი თქვას, რომ საერთო ინტერესების ადამიანებსაც უფრო სწრაფად აკავშირებს ერთმანეთთან. მურმან, შენს შემთხვევაში როგორი იყო გზა-რუსთავიდან პარიზამდე?

Murman Tsuladze: (მურმანი) ჯერ იყო რუსთავი, მერე გურია, მერე მოსკოვი და ისევ საქართველო. მერე იყო ბელგია, რუმინეთი, მერე ისევ ბელგია და შვეიცარია. ბოლო ორი წელია უფრო საფრანგეთში ვარ. ეს ჩემი მოგზაურობა უკვე ბავშვობიდან იწყება. რუსეთში 90-იან წლებში წავედი და 2000-ში უკვე საქართველოდან წამოვედი. 15 წელი ბელგიაში ვცხოვრობდი და პირველ სკოლაში სამოცი სხვადასხვა ქვეყნიდან იყვნენ ბავშვები. მთელი მსოფლიო იქ იყო. როცა მიგრანტი ხარ, სულ სხვადასხვა სოციალურ წრეებში ხვდები და ეს სულ მიყვარდა. ხშირად ერთი წრიდან მეორეში გადადიხარ. სულ ერთი და იგივე სოციალურ გარემოში ვერ ვჩერდები. მაშინვე დეპრესია მეწყება, როცა სულ ერთი და იგივე ხალხს ვხედავ. შეიძლება ამას უფრო ბრიუსელში მივეჩვიე, იმიტომ, რომ ძალიან ჭრელი ხალხია იქ. ზოგი საიდანაა, ზოგი საიდან და ყველა განსხვავებულ კულტურას ატარებს.

ინდიგო: ვიდეო „La flemme de danser/მოდი წავიცეკვოთ“ უნდა გკითხოთ. ერთ ინტერვიუში ამბობთ, რომ პროტესტს ვაჩვენებთ ვიდეოში, აბა ეიფელს ხომ არ ვაჩვენებდითო. რატომ არ გვაჩვენებთ ეიფელს და გვაჩვენებთ პროტესტს (ყვითელი ჟილეტების გამოსვლები) და რა არის ის „დიდი პრობლემა“, რასაც ცეკვით ვამარცხებთ? როგორ უყურებთ ცეკვის პრაქტიკებს და მის მნიშვნელობას დღეს?

Murman Tsuladze: (ზაური) როცა ეიფელის კოშკის წინ ფოტო-გადაღებები გვქონდა, მაშინ სპეციალური ავტორიზაცია მოგვთხოვეს. ფული უნდა გადაიხადო ეიფელისთვის. მაგრამ ამის მიუხედავად, მაინც ყველაზე კარგი ადგილია გადასაღებად. ასეთია საფრანგეთი. აქ ძალიან უყვართ ფული. ყველაფერი ფასიანია. ამერიკელების ბრალია. გმადლობთ ამისთვის ამერიკელებო!

არა, ისე ძალიან გვეჩქარებოდა ვიდეოს გადაღება და ჩვენი ახლო მეგობრები ხშირად დადიოდნენ ამ დემონსტრაციებზე და მოგვეწონა ეს აზრი. ის, რაზეც სიმღერაში ვმღერით, არაფერ კავშირშია იმასთან, რასაც ვიდეოში ვაჩვენებთ.

ინდიგო: სოციალურ ქსელში ძალიან ბევრი განიხილავდა ვიდეოს და იმ კონტრასტს, რაზეც თქვენც საუბრობთ.

Murman Tsuladze: (ზაური) დიახ, რადგან თუ გინდა ცეკვის გაგრძელება, მაშინ შენი უფლებებისთვისაც უნდა იბრძოლო, როგორც Beasty Boy-ის ერთ სიმღერაშია. პოლიტიკოსები კიდევ ძალიან ზარმაცები არიან იმისთვის, რომ იცეკვონ და თან კარგი საქმეები აკეთონ. თან გვინდოდა, ამ კონტრასტის ჩვენება, მაგრამ თან იმისაც, თუ როგორ ვცხოვრობთ, ან სულაც, როგორ ფანტაზმებს ვქმნით, რაშიც სიამოვნებით ვიცხოვრებდით. ხშირად ხიდებს ვაგებთ ჩვენს წარმოსახვასა და რეალობას შორის, როგორც მაგალითად „აბრეშუმშია“.

ინდიგო: სიმღერაშია ერთი ასეთი სტროფი: ცეკვა ადამიანს „დიდ პრობლემას“ ავიწყებს. ბევრმა ეს სცენა ესკაპიზმად აღიქვა, რადგან ხალხი უბრალოდ ცეკვავს მაშინ, როცა უკანა ფონზე პოლიტიკური პროცესები მიდის.   

Murman Tsuladze: (ზაური) მგონი პოეტურ მხარეს ვერ ჩაწვდნენ.

(კრიკორი) კარგია, რომ ამ საკითხზე დისკუსია გაიმართა. მაშინ პროტესტის მონაწილეებად არ გავსულვართ ქუჩაში, მაგრამ როცა ქუჩაში გადიხარ, იმის მონაწილე ხდები, რაც იმ დროს იქ ხდება. ჩვენც მაშინ იმ გამოსვლების ნაწილი გავხვდით და იმ ნაკადს გავყევით.

ინდიგო: თვქენ ალბათ გსმენიამ იმ დისკუსიების შესახებაც, რაც ქართულ კონტექსტში გაიმართა ცეკვასა და მისი პოლიტიკური ძალის შესახებ. ეს მეტწილად კლუბ ბასიანის პროტესტებს ეხებოდა. იყო იქ ასეთი მოსაზრებებიც, რომ ცეკვა თავისთავად ვერაფერს ცვლის და მხოლოდ ესკაპიზმად აღიქმება.  

Murman Tsuladze: (ზაური) შეიძლება ეს პოზიცია მართალია, მაგრამ თან შეიძლება ის უბრალოდ ხელოვნური პრობლემაა. გსმენიათ სტრასბურგის ცეკვის ეპიდემიის შესახებ მე-15 საუკუნეში? ეს იყო პირველი რეივ-ფართი მსოფლიოში. ჩვენც ასე გვინდა სიკვდილი, თუ ამის არჩევის საშუალება გვექნება. ასე ცეკვით, გართობით და სექსით მოვკვდებოდით.

ინდიგო: თქვენი პოეტიკა და ესთეტიკა ქართულენოვანი კულტურის ვექტორს ერთმნიშვნელოვნად აღმოსავლეთით ათავსებს. აქ ინსპირაცია სპარსული კულტურიდან მოდის. ქართული მუსიკაც ბუნებრივად ერწყმის აღმოსავლურ ჰანგებს და თითქოს ორი საუკუნის წინანდელ დღისწესრიგს უბრუნდება. ამის პარალელურად თანამედროვე ქართული კულტურა დიდი ძალისხმევით ემიჯნება მის „აღმოსავლურობას“ და მყარი მზერა დასავლეთისთვის მიუბჯენია. საიდან ასეთი მიზიდულობა „ქართული აღმოსავლეთის“ მიმართ?

Murman Tsuladze: (მურმანი) როგორც უკვე ვთქვი, ძალიან ბევრ ადამიანს ვიცნობ და მათ მუსიკასაც სულ ვუსმენ. აღმოსავლური მუსიკა ყოველთვის უფრო ახლოს იყო ჩემთან. უფრო სახლში მეგონა თავი, ვიდრე ბელგიაში და დასავლეთში. პირველად 19 წლის ვიყავი როცა ამას მივხვდი. მეგობარი მყავდა საქართველოში ჩამოყვანილი და როცა ბიძაჩემმა მუსიკის დაკვრა დაიწყო, მეგობარმა - „ეს ორიენტალური მუსიკააო“. მახსოვს, მაშინ ძალიან გამიკვირდა და მერე დავფიქრდი და მივხვდი, რომ მართლაც ასე იყო. შეიძლება ისიც იყო, რომ დასავლეთი ყელში ამომივიდა ერთ მომენტში. ძალიან ცივია დასავლური კულტურა და მე რამე უფრო თბილი მჭირდებოდა და ამ სითბოში, რომელიც საქართველოდან მომყვებოდა, სხვა კულტურებს ვეძებდი. უფრო აღმოსავლურს.

ინდიგო: მოდით შევეცადოთ ავხსნათ, რა არის კონკრეტულად ეს აღმოსავლეთი? რა სურათები და მეტაფორები გვახსენდება თავდაპირველად. აი, სითბო უკვე ახსენეთ. კიდევ რასთან შეიძლება დავაკავშიროთ ასოციაციურად? „აბრეშუმში“ გვხვდება უდაბნო და მასთან დაკავშირებული ესთეტიკაც.

Murman Tsuladze: (მურმანი) უდაბნო იმიტომ, რომ უდაბნოში დავიბადე.

რუსთავი უდაბნო არ არის? გველებითაა სავსე.

ინდიგო: მიგრანტული ყოფა, ან სულაც მოხეტიალე, მომთაბარე ცხოვრება თქვენი ნარატივის უშუალო ნაწილია. მეტაფორა მფრინავი ხალიჩისა, რომლითაც ლირიკულ გმირს შეუძლია მსოფლიოს ნებისმიერ კუთხეს ეწვიოს, ამის თვალსაჩინო ნიმუშია. რა პრაქტიკაა თქვენთვის კონკრეტულად ეს ხეტიალი და თქვენს ენას, ჟღერადობას, ესთეტიკას რა გზით ებმის ის?

Murman Tsuladze: (მურმანი) რა თქმა უნდა. ჩვენ დიდი მოხეტიალები ვართ. ყოველთვის იმისთვის ვაკეთებთ საქმეს, რომ ხეტიალი შეგვეძლოს. პერსონალურადაც მხოლოდ მაშინ იზრდები, როცა მოგზაურობ. გონებას გიხსნის და ძალიან მნიშვნელოვანი პრაქტიკაა ჩვენთვის. ჩვენს მუსიკასაც პირდაპირ ერწყმის, რადგან როცა ახალ ადგილებში ჩავდივართ, იქაურ მუსიკას ვუსმენთ და როცა იმ ადგილებს ვტოვებთ, ეს მოგონებები და მელოდიები ბუნებრივად მოდის ხოლმე ისევ ცნობიერში. რუმინეთში იქაური მუსიკა გავითავისე, ახლაც ძალიან ჩემია ეს მუსიკა. პარიზში მოღვაწე ბენდების პრობლემაც ის არის, რომ ისინი არასოდეს ტოვებენ პარიზს და ყველა ერთნაირ sweet pop-ს აკეთებს, თანაც ერთნაირი ჟღერადობით. მოგზაურობა პერსპექტივას გიცვლის და ჰორიზონტს გიფართოვებს. რაღაცეებს დისტანციიდან უყურებ და ნაკლებად სუბიექტური ხარ.

ინდიგო: „აბრეშუმი“ - სინგლის ქავერი ესთეტურად საბჭოთა ვია-ბენდების (ვოკალურ-ინსტრუმენტული ანსამბლი) სტილს იმეორებს. იგივე, ბუბა კიკაბიძე და ერთ-ერთი პირველი ბენდი ვია-დიელო გვახსენდება. ეს მსგავსებაც თქვენი კონცეფციის ნაწილია?

Murman Tsuladze: (მურმანი) ძალიან გვიყვარს ბუბა კიკაბიძე, მაგრამ ამ სინგლის ქავერი ჩვენმა სერბმა მეგობარმა გააკეთა. ძალიან განსაკუთრებული არტისტია. ნაივური და თან ძალიან კარგად ესმის ჩვენი. ამიტომ გვინდოდა, რომ სწორედ მას შეექმნა ეს ქავერი. ეს საბჭოთა ესთეტიკა ძალიან დამახასიათებელია მისთვის, რა თქმა უნდა მისებური ინტერპრეტაციით.

ინდიგო: „აბრეშუმში“ ერთი ასეთი ფრაზაა - „ვიღაც ჩემ ყლემ დაწერა“. გვაინტერესებდა, ვინ იყო ეს „ჩემი ყლე“?

Murman Tsuladze: (მურმანი)ეს იმაზეა, რომ ხალხს ხანდახან რაღაც ისეთის სჯერა, რაც ვიღაც სულელის დაწერილია. ისეთ გავლენიან ფიგურებზე ვსაუბრობ, რომლებიც რაღაც უაზრო აზრებს ქმნიან და მერე ხალხი ამ უაზრო აზრს მიჰყვება. მინდა, რომ თვითონ ამ ხალხმა, ვინც ამ უაზრობებს კითხულობს, თავად თქვას - „ვიღაც ჩემ ყლემ დაწერაო“. თვითონ მივიდნენ ამ აზრამდე და აღარ იკითხონ ეს სისულელეები, ან წესიერად წაიკითხონ.

ინდიგო: თქვენი ტექსტების ენაზეც გკითხავთ. Youtube-ზე ვიდეოებს ხშირად ურთავთ ხოლმე სიმღერის ტექსტებსაც სხვადასხვა ენაზე. როგორ დაახასიათებდით ამ ქართულს, რაზეც ეს ტექსტები იქმნება? ეს უფრო „სალაპარაკო ქართულია“, თუ იქნებ მიგრანტულ ყოფაში გაჩენილი ქართული?

Murman Tsuladze: (მურმანი) კი, მიგრანტული ქართულია. გრამატიკის წესებს თან ვაქცევ ყურადღბას და თან არც. ისეთი კუთხით შეიძლება ამის გამოყენება, რომ სულ სხვა რაღაც გამოვიდეს საბოლოოდ. ახალ ქართულს ვიგონებთ და თან ჟღერადობასაც ვითვალისწინებთ და ასე ვცვლით ენას. თან ყოველთვის სხვადასხვა წარმოსახვითი პერსონაჟი მღერის ჩვენს ტექსტებს და ვცდილობ ისე იმღერონ, როგორც ლაპარაკობენ.

ინდიგო: „აბრეშუმში“ თხრობის ორი ხაზია. ერთი უფრო წარმოსახვით სამყაროს ეკუთვნის, მეორე კი რეალობას. მთავარ გმირს, რომელიც მიგრანტია, სამსახურიდან ათავისუფლებენ. შემდეგ ბარში თვრება და ბოლოს უცნობები ფიზიკურად უსწორდებიან. ერთ ინტერვიუში ამბობდით, რომ ყოველდღიურ ყოფაში რასიზმის საკითხი ძალიან გაწუხებთ. რა არის აქ ის მთავარი წინაღობა, რაც ხალიჩით მფრინავ ფიგურასა და სამსახურიდან გამოგდებულ პერსონაჟს შორის იკვეთება?

Murman Tsuladze: (ზაური) გმირის წარმოსახვა ერთადერთი საშუალებაა იმისათვის, რომ პრობლემებისგან დისტანცირდეს. ის მის რეალობას აიდეალებს. როცა ასეთ სამსახურში მუშაობ, ყოველთვის სხვა განზომილებაში ხარ. შენ საკუთარ წარმოსახვით იდეალურ რეალობაში. ეს მფრინავი ხალიჩებიც მისი პლანეტაა. იქნებ პრობლემურ რეალობას პოეზიამ გადაარჩინოს.

ინდიგო: ვიდეო „Sazamtro 45m²“ პანდემიის დროს გადაიღეთ. ერთ კადრში ლურჯი ქოლგა დაფრინავს ევროკავშირის ლოგოთი.

Murman Tsuladze: (კრიკორი) ეს ხუმრობაა. ეს ვიდეო ბავშვებისთვისაა გადაღებული. ის პირველი „ლოქდაუნის“ დროს გადავიღეთ, როცა კამერებიც კი არ გვქონდა და მხოლოდ მობილური ტელეფონით ვიღებდით. ამით ევროკავშირის დაცინვა გვინდოდა. ევროკავშირის საწყისი იდეა კარგია, მაგრამ ის ახლა უბრალოდ აღარ მუშაობს და მორჩა. როცა კითხულობ, რომ ჩეხეთი თავისთვის იტოვებს პანდემიის დროს ჩინეთიდან გამოგზავნილ პირბადეებს, რომლებიც იტალიისთვის იყო განკუთვნილი, ძალიან გეცინება. კი, ჩვენ დავცინით ევროკავშირს. ის მხოლოდ ფორმალობად იქცა. ჩვენ ამ ვიდეოში ჩვენი კუ უფრო მოგვწონს, ვიდრე ევროკავშირი.

24 ნოემბერს იგეგმება ჯგუფის ახალი ვიდეოს პრემიერა სიმღერისთვის „Au soleil, je ne veux plus me marier / აღარ მინდა ცოლი“.
M T-ის პირველი EP „Abreshumi“ 19 ოქტომბერს გამოვიდა. ამჟამად ჯგუფი მის მეორე EP-ზე მუშაობს, რომელიც მომავალი წლის მაისში გამოვა.

ტექსტი: ირინე ბერიძე, გიორგი ჩუბინიძე, ოქტომბერი 2020
ფოტო: ჯგუფის Мurman Tsuladze არქივი