ის, რაც იყო და აღარ არის... და ისიც, რაც არასდროს ყოფილა

ვაჟიკო ჩაჩხიანის შესახებ

2010 წლის გაზაფხული იქნებოდა, ან შემოდგომა. არ მახსოვს. არ ციოდა. დიდხანს ვიდექი სურათების ეროვნული გალერეის, იგივე ცისფერი გალერეის შესასვლელთან სხვებთან ერთად, მაგრამ უშედეგოდ. თბილისის სამხატვრო აკადემიის სტუდეტების პერფორმანსი ვერ შედგა იმ დღეს, გალერეის კარი არ გაიღო; მაგრამ შედგა რამდენიმე დღის შემდეგ, სხვაგან. მე ეს მხოლოდ ტელესიუჟეტებიდან გავიგე. არტისტები ისხდნენ წრეში და ერთმანეთს საათის მიმართულებით აფურთხებდნენ. ნამუშევარს ერქვა „სველი წრე“. ალბათ ჩვენს დროში ერთადერთი არტისტული ნამუშევარია, რომლის შესახებაც სრულიად საქართველო ალაპარაკდა და დღემდე ყველას ახსოვს.

კი ავლაპარაკდით, მაგრამ ყველა ერთნაირად.

არავის უთქვამს, რომ პერფორმანსი იყო ანარეკლი იმ გარემოსი, სადაც კომუნიკაციის ყველაზე აქტუალური ფორმა ზიზღის გამოხატვა და სიძულვილის შეთავაზება გახლდათ. თითქმის არავინ დაფიქრებულა, ისე დარჩნენ შეურაცხყოფილები ხელოვანების პერფორმანსით. ილაპარაკეს ბევრ ამეზე, მათ შორის იმაზე, რომ ხელოვნებამ ხელოვნების