Let's Rock! | ანა კორძაია-სამადაშვილი

მე მიყვარს როკი.

რაც თავი მახსოვს, როკი მესმის და ვუსმენ როკს.

მე მიყვარს ბიჭები, რომლებიც უსმენენ როკს. და როცა ამ ბიჭებთან ერთად ვუსმენდი როკს – ჯერ ვინილები იყო, მერე – ბაბინები, მერე – კასეტების ფრჩხილის ლაქით დაწებება, ფანქრით გადახვევა, play-ში გაჩხერილი ასანთის ღერები და მსგავსები – სულ ვკითხულობდით: ეს ხომ ხდებოდა სადღაც, სადღაც ხომ ახლაც ხდება, და ჩვენ სად ვართ ამ დროს, ჰა?

– ვიქნებით, – მეუბნებოდა ერთი ძალიან კარგი კაცი, – მერე, კონცერტი რომ მორჩება, მივალ ჯაგერთან და ვეტყვი: „მიკ, ამ ბნელ, უღრან და გაუვალ ABC-ს ძალიან მოსწონს შენი ხალათი“...

– პალტო, – ვუსწორებდი მე.

– რაცაა, – ხელს მიქნევდა ძალიან კარგი კაცი. – ჰოოოდა, მიკი გაიხდის და მომცემს, და მერე, რომ არ ჩაიცვა, არ იცი, რას გიზამ!

დარაბებს ვხურავდით და ვცეკვავდით, წარმოსახვით გიტარას ვუკრავდი და ვმღეროდით იმ ჩვენი ინგლისურით, რომელიც ოდესღაც The Beatle