ლიტერატურული კანონიკა, როგორც პოლიტიკური ბრძოლის ველი

ნებისმიერი კანონიკა, მათ შორის ლიტერატურული, თავისი არსით ექსკლუზიურია. საკითხავი ლიტერატურის ნებისმიერი ავტორიტეტული სია, სადაც გავაერთიანებთ ნაწარმოებებს, რომლებსაც მივუსადაგებთ ლიტერატურულ მიმართულებებს, ანდა საერთოდაც – მთლიან დარგებს, ვერასდროს იქნება სრულყოფილი, რადგან ყოველთვის მოიძებნება ისეთი მნიშვნელოვანი ტექსტი, რომელიც სიაში არ დაგვეტევა, გამოგვრჩება, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ უაზროა კანონიკის შედგენის პროცესის კრიტიკა.

ვინ წყვეტს კანონიკას, როგორც ფართო კულტურულ წარმოდგენაში, ასევე ბევრად უფრო პრაქტიკულ, საგანმანათლებლო, დონეზე? ვინ გვეუბნება, რა და როდის წავიკითხოთ და რა კრიტერიუმების მიხედვით გასცემენ ამგვარ რეკომენდაციებს?

კანონიკის დარაჯები ბევრნაირი ფორმით გვევლინებიან: კრიტიკოსები, პროფესორები, ლიტერატურათმცოდნეები, რექტორები, განყოფილებების გამგეები, და რიგითი მასწავლებლები – ასე თუ ისე, ყველანი არიან ჩართულები ამ პროცესში. მათი ლოგიკა ასეთია: აი, სია, რომელიც გამორჩეულად მცოდნე, პრივილეგირებულმა ადამიანებმა შექმნეს; თუ შენც გაეცნობი, შენზეც გადმოვა