მარის ჰყავდა ბატკანი

შეიძლება, გახსოვთ: თბილისში იყო პერიოდი, როცა პროფესიონალურ ფოტოგრაფიაში იმდენი ახალგაზრდა სცდიდა ძალებს, რომ ამ მილიონნახევრიანი (არც კი) ქალაქისთვის, ცოტა არ იყოს, ზედახორა იდგა. თუმცა, ეს არ არის მთავარი ამ წერილისთვის; მთავარია ის, რომ ამ ფოტოგრაფების ობიექტივებში მასობრივად მოექცა ქუჩის ხალხი: ძირითადად, უსახლკარო მოხუცები და ბავშვები. ამის მიზეზი ალბათ ამ ადამიანების სიმრავლე და მათი ტიპაჟების მხატვრულობა იყო, თუმცა ქუჩის ცხოვრებით დაინტერესებულმა ფოტოგრაფებმა იმდენი შავ-თეთრი ფოტო გადაუღეს მათ, რომ კამერაზე აღბეჭდილთა მიმართ თანაგრძნობა და თუნდაც მათი ზემოხსენებული სახასიათო მხატვრულობა გაცვითეს.

ჩემს „ობიექტივშიც“ ქუჩის ბინადრები ყოველთვის იმდენად ხვდებოდნენ, რამდენადაც პირველი სამყაროს პრობლემებზე ჩაფიქრებულს შეეფერება, როცა მესამე სამყაროს პრობლემების მქონეებს მოჰკრავს ქუჩაში თვალს...

თუმცა, ერთმა ასეთმა ბინადარმა უფრო მეტად დამამახსოვრა თავი, ვიდრე სხვა დანარჩენებმა, ძირითადად იმიტომ, რომ სულ იქ ტრიალებდა, სადაც მე ვცხოვრობ (მარჯან