მითი ნარკონავტებზე
ზაზა ბურჭულაძე ზურა ჯიშკარიანის რომანზე „საღეჭი განთიადები“
უკვე მეორედ ვწერ „საღეჭ განთიადებზე“. ერთი განსხვავებით. თუკი წინა წერილი პირადად ზურამ დაიმსახურა ჩემგან ბრმად, წიგნის წაუკითხავად, ეს მცირე ქება უკვე თვით რომანს ერგება წაკითხვის შემდეგ.
სიმართლე ითქვას, რომანის წაკითხვა კაი ხანს გავაჯანჯლე. ფეხს ვითრევდი, ვაითუ არ მომეწონოს და მის ავტორსაც გული დავწყვიტო-მეთქი. საბოლოოდ კი გული მე თვითონ დამწყდა, რომ ეს მშვენიერი რამ ჩემი დაწერილი არ არის, ასე თხუთმეტიოდე წლის წინ.
„საღეჭ განთიადებს“ ტკბილი სათაური აქვს, მაგრამ წიგნი არ არის კანფეტი. ამ ტექსტს არა აქვს ის შაქარი მოყრილი, რომელიც კითხვისგან შორს მდგარ კაცს ჭკუიდან შეშლის, ლიტერატურის სამყაროებში აახეტიალებს და წიგნის ჭიად აქცევს. ეს არის წიგნი ლიტერატურის გურმანთათვის. „საღეჭი განთიადები“ მკაცრად სტაჟიანი მკითხველისთვისაა.
პირადად ჩემთვის ეს არ არის რომანი, უფრო რომანოიდია. ალბათ იმიტომ, რომ „განთიადებმა“ ბავშვობისდროინდელი ის შთაბეჭდილებები გამახსენა, „აელიტას“ და „ინჟინერ გარინის ჰიპერბოლოი
