მომავლის ნარჩენი

"გინდა განახო ყველაზე ლამაზი რამ, რაც ოდესმე გადამიღია? ის დღეა, სადაცაა პირველი თოვლი რომ უნდა წამოვიდეს და ჰაერში ისეთი ელექტროობა იგრძნობა, ლამის მისი ხმა გაიგონო. და ეს ცელოფნის ჩანთა თითქოს მეცეკვება, სათამაშოდ მიწვევს პატარა ბავშვივით. იმ დღეს ვხვდები, რომ ნივთებს საკუთარი ცხოვრება აქვთ..."

„ამერიკული სილამაზისაგან“ განსხვავებით, ქართულ რეალობაში ჰაერში მოფარფატე „самая прекрасная вещь“ (1999 წელს რუსულად დუბლირებულ ფილმებს ვუყურებდით) უფრო სატირაა, ვიდრე პოეზია. ტოტებში გაჩხერილი, ზღვიდან გამორიყული, ფერდობებზე მოფენილი, მაცივარში, ოფისის მაგიდაზე თუ მაღაზიაში კაუჭზე კოხტად ჩამოკიდებული – ჩვენი პეიზაჟის ნაწილია. ცელოფნის პარკი, შეიძლება ითქვას, საქართველოსთვის ადამიანის განვითარების ინდიკატორს წარმოადგენს – ჩვენი ცნობიერების, განათლების დონისა და ცხოვრების ხარისხის მაჩვენებელს. ცელოფნის ჩანთები ჩვენი გარემოსა და ნარჩენების მართვის მიმართ დამოკიდებულების გამომხატველი სიმბოლოცაა.

არაოფიციალური მონაცემებით, საქართველოს მოსახლეობა დღეში 3 მილიონ პოლიეთი