მუშათა კლასი სამოთხეში მიემგზავრება

თითქმის დამცინავად ჟღერს, მაგრამ იტალიელი რეჟისორის, ელიო პეტრის ფილმის სათაური – „მუშათა კლასი სამოთხეში მიემგზავრება“ (რომელიც, სხვათა შორის, 1972 წელს, კანის კინოფესტივალის გამარჯვებული გახდა), ჩვენი სოციალური და პოლიტიკური სისტემიდან ამოშლილ მუშათა კლასს სუფთა სინდისით შეგვიძლია მოვარგოთ. მერე რა, რომ ის, თავის დროზე, საბჭოთა ინდუსტრიის მითების ნაწილად მოიაზრებოდა და მოგვიანებით ამავე მითების პოლიტიკურ ნანგრევებში დაიმარხა.

სამაგიეროდ, ეს ჩვენი მუშათა კლასი დღეს კორპორაციების მიერ იშვიათად გამოყენებულ პატარა ჭანჭიკებად გარდაიქმნა – ჭანჭიკებად, რომელიც გამოყენების შემდეგ აღარაფერში სჭირდებათ. კორპორაციებთან ბრძოლის ნაცვლად კი, მხოლოდ საარსებო მინიმუმისა და შედარებით მორცხვი სოციალური მოთხოვნებით თუ შემოიფარგლება... და თუ ჩვენს მუშათა კლასს სამოთხეში ოდესმე მაინც ეღირსა გამგზავრება, ეს, ალბათ, რეტრო სამკაულით – ავტომობილ „ჟიგულითა“ და „ჟიგულევსკის“ ლუდის თანხლებით მოხერხდება.

ჩვენ საბჭოთა ინდუსტრიული და პოლიტიკური სისტემის კატასტროფის შემდგომ დროში ვცხოვრობთ, როცა კლ