ომის შვილის ზღაპრები – არტისტი უტა ბექაია

90-იანი წლების თბილისი და არტისტული სივრცე – ეს ცნებები დღეს ერთად რთული წარმოსადგენია. 90-იანი წლებიდან მოგონებებში დარჩა ომი და შიში. ერთი შეხედვით, მათ შორის, სად იქნებოდა ხელოვნების ადგილი? მაგრამ ომსა და ტკივილში ხელოვნება ხდება უცნაურად მძაფრი, ხაოიანი, აუცილებელი. თითქოს მისით სიცოცხლის მტკიცებულებებს ვეძებთ, თითქოს ხელოვნება გადარჩენაა. საქართველოს ისტორიულ-პოლიტიკურმა მოვლენებმა იმ დროის თანამედროვე ხელოვნება ვიწრო წრეში გამოკეტა. ისინი იყვნენ ცოტანი, იცნობდნენ ერთმანეთს, თანამშრომლობდნენ, მეგობრობდნენ. იყვნენ განსხვავებულები და, ალბათ, სხვაგან ეძებდნენ იდენტობას – გამოფენებზე, ჩვენებებზე, პრეზენტაციებსა და „ტუსოვკებზე“, ძირითადად ბინებში, სადაც არავინ იყო, მათ გარდა. ეს წლები ცუდად შემორჩა საზოგადოების მეხსიერებას, მაგრამ კარგად – ვიდეო- და ფოტოარქივებს.

90-იანი წლების ბავშვმა, პირველად უტა ბექაია ძველ შავ-თეთრ ვიდეოში დავინახე. სადღაც, ვიღაცასთან, მორიგ თავყრილობაზე, ერთ კუთხეში კამერა დაუდგამთ. შემდეგ ამ კამერასთან მიდიან და სათითაოდ რაღაცას აკეთებენ – ვიზუალური ხ