ორი დიდი ქვა - დალი, ველები

არც მაშინ არ მეშინოდა, არც ეხლა. არასოდეს არ მეშინოდა.

ეს დრომ მოიტანა. არც ქართველების ბრალი იყო, არც ოსების. ეგრე უნდა ყოფილიყო.

ნეტარ ხაართო, ვინც მოითმენსო.

ჩემი თავი მათ ენაცვალოს. მე ისეთი ქართველები მყავს, სულივით მიყვარს, სიძეები, რძალი. ტყვია რო მოდიოდეს, წინ დავუდგები.

ჩემი შვილიშვილი ქართველია, გოგოს ბიჭი, მე გავზარდე. შვიდი თვისა იყო მაშინ. აქეთ, მთელი შტაბი იძახოდა, ისინი ქართველსა ზრდიანო. მარა არ მიმყავდა ბავშვი. ჩემ მეუღლესა ბაგრატი ერქვა, მლანძღავდა, ჩაიყვანე, მიეცი თავის პატრონებსა, არაფერი დაემართოს ბავშვსო, იმასაც დაღუპავ და შენ თავსაცო. არაფერი არ დაემართება-მეთქი, ნუ გეშინია. ნაღდად არ მეშინოდა ხალხისა. მარა მერე და მერე თითქოს ამიყოლიეს.

სოფელი აქ, ჩვენთან მოგროვდებოდა ხოლმე. ჩემ მეუღლეს მთელი მხარე იცნობს და ვითომ არავინ მოვა აქაო. მარა ბოლოსა უკვე, მაინც გავგზავნე ბავშვიცა და გოგოცა გორში. მე ავედი ტყეში. მერე იქაც რო შემძულდა, ჩამოვედი და ვიყავი სახლში მარტო.

რო დამშვიდდა, ჩვენ მერე დაგვეცნენ. მე წინასწარ ვგრძნობდი