ქალაქი თითის წვერებზე დადის

ამას წინათ ჩემი მეგობარი ანტონია ველოსიპედიდან გადმოვარდა და თავი დაარტყა. კიდევ კარგი, ჩაჩქანი ეხურა და გადარჩა. ამ ამბის შემდეგ, მთელ სამ დღეს ვერ ვჯდებოდი ველოსიპედზე. მერე ჩაჩქანი მეც ვიყიდე და უმისოდ ახლა „პურზეც არ გავდივარ“.

ასეა. სულ გგონია, რომ შენ არ დაგემართება. სანამ არ დაგემართება.

სანამ შენს ქალაქში ვიღაც გონებაგამორეცხილი ფანატიკოსი აწყვეტილი მანქანით უდანაშაულო ადამიანებს არ მიაკლავს ხიდზე, ფიქრობ, რომ ეს ყველაფერი სადღაც შორს ხდება. მიაკლავს და შიში აგიტანს: მიხვდები, რომ შეიძლებოდა ის ადამიანი შენ ყოფილიყავი, ან შენი მეგობარი ტამზინა. იმ გოგოს, წითელი ავტობუსის ქვეშ სავარაუდოდ გარდაცვლილი რომ წევს, სახე არ უჩანს, მაგრამ რომ ვუყურებ, ვფიქრობ – შეიძლება ჩემი ნაცნობიც იყოს. შავი „კალგოტკები“ აცვია.

მერე იმასაც ვფიქრობ, რომ ალბათ უფრო დიდი შანსია, ველოსიპედით მოყვე ავარიაში, ვიდრე უესტმინსტერის ხიდზე ზუსტად იმ დროს იდგე, როცა ხალიდ მასუდი პარლამენტისკენ აწყვეტილი მიქრის და გზად შემხვედრ ადამიანებს ხიდიდან მდინარეში ყრის.

მოგვიანებით შევდივარ