რას ვკითხულობთ, როდესაც ვკითხულობთ ნოველებს სიყვარულზე

გავრცელებული აზრია – მხატვრულმა თხრობამ დაღუპა სიყვარული, დაუწესა ფორმები და მიანიჭა აუცილებელი ნიშან-თვისებები. გვასწავლიან, რომ ყველაფერი, რასაც სიყვარული მოიცავს, ამაღელვებელი და თავგადასავლებით სავსე უნდა იყოს. ამიტომაცაა, რომ გვსურს, თავს ის ამბები გადაგვხდეს, რომლებიც წიგნებში წაგვიკითხავს, ფილმებში გვინახავს, სიმღერებში გვისმენია. თუმცა რა შეიძლება ჩათვალო სიყვარულად და რამდენჯერ შეიძლება იფიქრო, რომ თავს სწორედ ეს გრძნობა დაგატყდა? მახსენდება ერთი სცენა კომედიანტ ლუის სი ქეის სერიალიდან „ჰორასი და პიტი“: ინტერნეტით გაცნობილ წყვილს უსიამოვნო პირველი პაემანი აქვთ. თითქოს, გულწრფელად უზიარებენ ერთმანეთს საკუთარ ისტორიებს, მაგრამ მათ შორის აშკარად დიდი აცდენაა – ნელ-ნელა ერთმანეთზე ღიზიანდებიან და ბიჭი ბოლოს გაბრაზებული გადის ბარიდან, გოგო კი დახლთან რჩება და სიყვარულზე ლაპარაკს ბარის სხვა სტუმრებთან ერთად იწყებს. ყველა თავის ბრძნულ რჩევას უზიარებს, ეუბნებიან, რომ სიყვარულს ვერ დაგეგმავ, უნდა შეგეფეთოს, თავს უნდა დაგატყდეს.

– ჰოდა, როგორ... როგორ მოვახერხო ეს? – ვერ ხვდებ