ღელვა შადრევანში

ბოლო დროს მიჩნდება განცდა, რომ ჩვენთან ყველაფერი დაგვიანებულია. თითქოს ყველა პოზიცია და აზრი მედიასა და სოციალურ სივრცეში, არის გვიანი, შესაბამისად – უუნარო, თუნდაც როგორც ეს წერილი. ყველაფერი, რაც გვესმის და რასაც ვაკეთებთ, მხოლოდ რეაქციაა, რომელიც არაფერს ცვლის. რეაქციამ ამოწურა თავი.

კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზა პრემიერ-მინისტრ კვირიკაშვილის 2018 წლის 9 მარტის განცხადებიდან „აფხაზებთან და ოსებთან პირდაპირი დიალოგის“ შესახებ ჩემთვის იმდენად მნიშვნელოვანი იყო, რომ მთელ განცხადებაში მხოლოდ ამ დიალოგის შესაძლებლობა მესმოდა, თუმცა ვხვდებოდი, რომ ცალკე აღებული ეს სიტყვებიც დაგვიანებულია. პრემიერ-მინისტრის ეს მიმართვაც რეაქციაა. არასწორი ადრესატით, არასწორ დროს და არასწორი ფორმით ნათქვამი, ჰაერში ტყუილად ნასროლი და დაკარგული სიტყვებით, რომელიც არაფერს შეცვლის. მხოლოდ წარმოშობს რეაქციას მათში, ვისაც გაყინული კონფლიქტები „სტკივა“ და პარალელურად მხარს უჭერს შოტლანდიის ქალაქ კილნმარნოკში 90-იან წლებში დადგმულ, ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის დროს დაღუპულთა მემორიალის დემონტაჟს. ასეთი ფსე