რუსეთის ცხედრის მოლოდინში
15.04.2016 | 5 წუთიანი საკითხავიმაიდნის მოვლენების ყველაზე ცხელი პერიოდი კიევში გავატარე. ჩემი უკრაინელი მეგობრები და მათი ოჯახები საპროტესტო მოძრაობაში იყვნენ ჩართულნი. ერთ-ერთი მეგობრის, ოლიას ოჯახში მაშინ ასეთი ისტორია მოვისმინე: სანამ მათ უკრაინის აღმოსავლეთიდან, ეროვნებით რუსი ბებია ესტუმრებოდა, ოლიას 8 წლის ძმამ, ვლადიკმა სახლში მაიდნის ყველა სიმბოლო გადამალა, მათ შორის, უკრაინისა და ევროკავშირის დროშები.
ჩვენი ქვეყნის საქციელი ხშირად მაგონებს ამ 8 წლის ბავშვის გულუბრყვილო მცდელობას, თავიდან აირიდოს კონფლიქტი საომრად გამზადებულ ადამიანთან და დაუზავდეს მას, ვისაც არათუ თანასწორად არ მიაჩნიხარ, არამედ არ ცნობს შენს უფლებას გქონდეს საკუთარი იდენტობა.
ვლადიკის ბებიასა და რუსეთს შორის დიდი განსხვავება არ არის. არც ვლადიკს აურჩევია თავისი ბებია და არც ჩვენ – მეზობელი. რუსეთი ყოველთვის აქ იყო, მისი მარწუხები ყოველთვის გვიჭერდა, მაგრამ ვერ გავიხსენებთ საქართველოს ისტორიიდან ვინმეს, რომელმაც ჩვენს ქვეყანას რაიმე სიკეთე მოუტანა იმით, რომ ამ მარწუხებს ჯერ თვალი არ გაუსწორა და შემდეგ არ შეებრძოლა.
