საბინაო ნევროზი - სალომე 25 წლის

რაც მთავარი იყო, ქუთაისიდან წამოვედი. ვიხრჩობოდი იქ. ვცხოვრობდით ათნი, რამდენიმე ოჯახი, პატარები, მოხუცები. სკოლის დამთავრებას ველოდებოდი, რომ წამოვსულიყავი. ბიძაჩემი და ბებიაჩემი კი მეწინააღმდეგებოდნენ, მაგრამ რომ ჩავაბარე, დედაჩემმა თბილისში თავის ბიძაშვილისშვილებთან ჩამომიყვანა. ისინიც გოგოები არიან. დიდ სახლში ცხოვრობდნენ და გვითხრეს, არ არის პრობლემა, დავიმატებთო.

მალე მაგათი მოძველბიჭო ძმაც ჩვენთან გადმოვიდა. მოდიოდნენ იმის ძმაკაცები და ახლობლები. იქ გაჩერება უკვე შეუძლებელი ხდებოდა. ხანდახან ჩემს მეგობართან ვრჩებოდი მუხიანში. ნივთების ნახევარი გადატანილი მქონდა, გადასვლაც მინდოდა, მაგრამ ჩემები თავს იგიჟებდნენ, ობოლი ხარ, გოგო ხარ, მარტო, უპატრონოდ როგორ გინდა იცხოვროო.
ერთ ღამეს, მძინავს და წყლის ხმა მაღვიძებს. ვახელ თვალს და იმის ერთი მთვრალი ძმაკაცი ჩემი საწოლის თავთან დგას და ფსამს. ეგ ბოლო წვეთი იყო.

მუშაობა დავიწყე და მეგობართან ერთად გადავედი ქირით. ხაზეიკის შვილი თურმე სუსში მუშაობდა.
ოთხი იქნებოდა, იმ ღამეს, სახლში რომ მივედი, ჩემთან ბიძაშვილ