საშიშად ახლოს

არა აქვს მნიშვნელობა, რას დავარქმევთ ტაკაკო სუზუკის (იაპონია/გერმანია) წარმოდგენას, რომელშიც ერთმანეთს ერწყმის ქორეოგრაფია, ფიზიკური თეატრი, ცოცხალი მუსიკალური იმპროვიზაციები, ალაგ-ალაგ ტექსტიც და კიდევ ბევრი რამ, რისი დეფინიციაც რთულია, რადგან ავტორი აქ შეგრძნებების ენით გველაპარაკება. სიტყვებით იმის გადმოცემა, რაც სამი მოცეკვავისა და სამი მუსიკოსის შესრულებით ვიხილეთ, ფრიად რთული იქნება, რადგან ხელოვნების ეს ენა, ამგვარი სინთეზურობა, სწორედ რომ სცდება სიტყვით, ანუ გამყარებული, დაფიქსირებული ერთეულებით გადმოსაცემ შინაარსებს და სულ სხვანაირ, ახლებურ კომბინაციებს ქმნის. მაგრამ მაინც:

დარბაზში შესვლისთანავე გთხოვენ, შავ საცეკვაო იატაკს ფეხი არ დაადგა, სპექტაკლის რეჟისორი და ქორეოგრაფი ამკრძალავი ნიშნებით დადის მაყურებელში, წითელ რგოლშია ჩასმული ყველაფერი: მობილური ტელეფონით ლაპარაკი, ნ