სევდა ყველაფერია. ალფამა.

ალფამაში დილას ჩიტი იწყებს. გალობს. ოღონდ, ზამთარშიც კი, იცით, როგორ გალობს? თითქოს ყველა სევდიანი შეყვარებული ერთად მღერის. ამ დროს ლამპიონები ჯერ ისევ ანთია, რიჟრაჟი სახლების სახურავებიდან იწყებს შემოპარვას და მთელი ღამით მოგუგუნე ქუჩები ცარიელია. ეს დრო საუკეთესოა ლისაბონთან პირისპირ მარტო დასარჩენად. 

ლისაბონი ძალიან სევდიანი ქალაქია – ერთი გერმანელი მწერალი მეუბნება. 

ეგ სევდა მარკეტინგია, ვეუბნები. 

კი ვეუბნები, მაგრამ გულის სიღრმეში მე თვითონაც სევდის უფრო მჯერა, ვიდრე მარკეტინგის. 

კი, ალფამა ლისაბონის ყველაზე ქარიზმატული უბანია, ყველაზე ავთენტური, ყველაზე ძველი, და ალბათ, ყველაზე ტურისტულიც, მაგრამ მეც ის ვარ, ვინც ლისაბონის სევდის ძებნას ალფამადან ვიწყებ. 

„ეს რა, ზღვა გგონია?“ ერთი პორტუგალიელი მეუბნება, თან იქით, ზღვისკენ აქნევს თავს. 5 წუთით შევხვდი, ნაქირავები ბინის გასაღები მომცა. „არა! ეს ჩვენი ცრემლებია. პორტუგალიელების“.

„მსახიობობს“, – ვფიქრობ. არადა, მომწონ