„სოვდაგარი“ – ის, რასაც მხოლოდ კარტოფილით მოვაჭრეები ხედავენ

არსებობს გულწრფელობა და არსებობს გაშიშვლება. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ დოკუმენტურ მასალაზე მუშაობისას შექმნა და დაიცვა ზღვარი, რაც მთლიანი ნამუშევრის ბედს განსაზღვრავს. ერთ-ერთ ინტერვიუში ვერნერ ჰერცოგი თავისი დოკუმენტური ფილმის „Grizzly Man“-ის გამოუყენებელ მასალაზე ამბობს: „იყო ვიდეოჩანაწერი, რომელშიც მხოლოდ ხმა ისმოდა, რადგან კამერის ლინზას ჯერ კიდევ ხუფი ეკეთა. ეს აუდიოჩანაწერი კი ამ ორი ადამიანის სიცოცხლის უკანასკნელ 6 წუთში მომხდარ მოვლენებს შეიცავდა, რაც იმდენად მძიმე და შემზარავი იყო, რომ თავიდანვე მივხვდით, ფილმში არ გამოვიყენებდით. როგორც რეჟისორს, გაქვს პასუხისმგებლობა, რომ არ შეურაცხყო ადამიანების ღირსება“.

ეს არის გამოცდა, რომელსაც დოკუმენტალისტები ან აბარებენ, ან ვერა, რადგან მათ ხშირად დაბალი სოციალური ფენა აინტერესებთ და ასეთ შემთხვევაში ადამიანების ემოციებით თამაში და სიტუაციების უტრირება მავნებლობაა და სხვა არაფერი.

თამთა გაბრიჩიძის „სოვდაგარი“ წარმოადგენს ძალიან კარგ მაგალითს, თუ როგორი ზომიერი და რაფინირებული შეიძლება იყოს ფილმი იმის მიუხედავად, რო