თურქეთი გადატრიალებამდე და დღეს

როცა საქმე სიტყვის თავისუფლებას ეხება, თურქეთს საამაყო არაფერი აქვს და არც ჰქონია, ყოველი შემთხვევისთვის, მეორე მსოფლიო ომის მერე. მთავრობები დემოკრატიულ სტანდარტებს ყოველთვის უგულებელყოფდნენ და სამხედრო ინტერვენციებიც თურქულ პოლიტიკას მუდამ შავ ლაქებად აჩნდებოდა. ასეთივე ტენდენცია ვრცელდებოდა სოციალურ-საზოგადოებრივ შრეებშიც – თვითკრიტიკა ჭირდა, ფასდებოდა, როგორც სისუსტის გამოვლენა და, ცხადია, მიუღებლად მიაჩნდათ სხვებისგანაც – ირწმუნებოდნენ, რომ ადამიანის კრიტიკა იგივეა, რაც შეტევა ამ ადამიანზე.

ათწლეულებმა ჩაიარა მდუმარედ; ისე, რომ სერიოზულად არასდროს გვიმსჯელია ბევრ მწვავე იურიდიულ-პოლიტიკურ საკითხზე. მაგალითად, ქურთების თემა ცხადდებოდა ტაბუდ და ყველა, ვინც ამ ტაბუს აწევას მოინდომებოდა, ხდებოდა პოლიტიკური თუ იურიდიული სანქციების სამიზნე. რაც შეეხება სასამართლოს, სასამართლოც ადამიანის პირად თავისუფლებაზე წინ ყოველთვის ძალიან ბუნდოვან ფასეულობას აყენებდა – ე.წ. საზოგადოებრივ საკითხებს, მაგალითად, როგორიცაა: „საზოგადოებრივი წესრიგი“ ანდა „უსაფრთხოება“.

ეს ყველაფერი რიცხ