ვალჟინა მორტი | პოეზია

ფსალმუნი 18

*

მე ვლოცულობ ხეებთან და სიტყვები, როგორც უტყვი ნახირი,

ფეხებში მედება.

მე ვლოცულობ ხის ხორცთან, რომელსაც არასოდეს მიუტოვებია

თავისი ფესვები.

მე თვითონ – ხორცი ვარ, ფიქრის ძაფთან გადაწნული.

მე ვლოცულობ ხეებთან:

კიაფობს სიბნელეში – ჩემი პირველი საძინებლის

ფანჯრის ჩარჩოს კვადრატული ვარსკვლავი.

აჩრდილები, ჩემი მასწავლებლები!

ისუნთქეთ, ჩემო აჩრდილებო – ცაცხვების კენწეროებზე!

(სისხლი მაისის ყურებში!)

ყვრიმალები ჩემი მკვდრებისა – ცაცხვებში,

იდაყვები ჩემი მკვდრებისა – მწვანე სარკეებში.

*

განა შეიძლება ასე, რომ ხეებიც ამ მიწას ეკუთვნიან

და მეც ამ მიწას ვეკუთვნი?

სარეცხის თოკი უწონადო ხეებს შორის დამძიმებულა,

ფარსმანდუკი და ოროვანდი, ბახის ფუგა, ბახის

სიჩუმე ჩვენს სუფთა